Stel je eens voor, je staat op een touw, heel hoog, met een evenwichtige lange stok, je staat in het midden, maar je gaat niet vooruit of achteruit, je weet niet waar je heen moet of heen wilt. Tot opgegeven moment waait een kleine wind en je waggelt een beetje heen en weer. Maar je houdt je kranig vast aan die ene lange stok, zodat je niet omvalt. Maar soms heb je geen zin en maakt het jouw niet uit of je gaat vallen of niet, maar toch hou je die stok vast. Ergens voel je dat er nog steeds een hoop in je hart zit. Hoop, geloof en vertrouwen. Je denkt aan je dierbaren, je omgeving, je leven die je hebt opgebouwd, maar je blijft het gevoel houden alsof je niet vooruit bent gekomen, maar soms moet je eens keer ophouden met analyseren van je leven, waar je vandaan kwam, wat je verleden zijn, waarom je zo bent geworden, en bla, bla, bla,... soms moet je gewoon niet meer aan denken. Denk alleen vooruit, ga alleen vooruit, ga niet zitten mokken en niksen. Dan gebeurt er ook niets. Maar ik kan me voorstellen dat je op dit moment even geen motivatie kan bedenken waarom je het zou doen. Ik ken een hele boel motiverende doelstellingen, redenen, maar dat is nu momenteel even op afstand. Ieder moet zichzelf weten waar ze aan willen wijden, geloof, spirituele, bla, bla, bla... maar uiteindelijk willen we geloven in een illusie dat eigenlijk niet bestaat, een illusie dat gemaakt is door een mens, een marketing, reclame, het ideale beeld wat niet bestaat. Want in werkelijkheid heb je je alleen met jezelf te maken. Uiteindelijk moet je leren in jezelf te geloven, leren in jezelf te vertrouwen, leren dat je genoeg hoop te geven hebt in je leven. Wat daarbuiten gaat, draait niet altijd om jou of voor jou, jij moet er zelf van maken. De ene zoekt in een bos, zwemmen, hardlopen, sociale leven, bijbels, kerk, tempel, eten, sex, of wat dan ook. Uiteindelijk draait het alleen maar de illusie om je heen, die illusie is niet voor altijd. Op een dag word je wakker en besef je dat je je leven hebt verspild aan onzinnige dingen die helemaal niet bij je leven past. Hoe ouder je wordt, hoe meer je besef hebt in je leven, wat je wel en niet wilt. Als een mens in een geloof neerstort, waarom blijven ze toch zo onzeker voelen? Een geloof in iets moet jou toch sterker maken en niet jouw zorg maken? Waarom houden mensen vast aan die ene teksten, teksten die geschreven is door een mens, zelfs jij kan je eigen teksten vormen en maken. Waarom geloof je daar niet in. Jij bent het uiteindelijk de persoon die jouw eigen leven gaat leiden, niet dat boek, geloof of wat dan ook. Geloof gewoon lekker in jezelf, in de persoon die jij bent, de persoon die jezelf hebt ontwikkelt. Natuurlijk lees ik ook boeken die mij aan spreken, maar ik bepaal nog steeds wat ik ermee wil doen. Men laat zich zo aanhankelijk maken door een iets, wat eigenlijk al in een mens zit. Het is krachtiger om vanuit je zelf te halen, dan vanuit het kennis dat misschien niet bij je past. En zo wel, prima, als jij maar gelukkig bent. Maar hou alsjeblieft de overtuiging voor je, tenzij men er zelf naar vraagt. Het is prima om je kennis te delen, maar ga niet forceren. Het is prima dat je alles wilt delen, maar ga niet op iemand anders gedachten vooroordelen, want uiteindelijk doe jij het zelfde ook! Ik kan niet uitstaan, dat men alleen maar vanuit zichzelf kijkt en niet kan relativeren in een ander, wie ben jij om te zeggen, wat een ander moet doen of denken? We zijn ieder uniek, meningen mogen gedeeld worden maar ga niet eisen van een ander. Kijk naar jezelf eerst, die spiegelbeeld, want jij doet het zelfde.
Maar goed, er zijn genoeg andere mogelijkheid, maar benader een ander niet te veel op jouw oordeel. Want het leidt nergens naar toe. Je hebt alleen jezelf mee. Ga lekker je ding doen, als je wilt delen, deel je, maar verwacht niet altijd wat terug, want dan is het niet goed. Je stelt jezelf alleen maar teleur voor niets. Want het zijn jouw gedachten, en niet die van een ander. Vertrouw op je instinct, je intuïtie, je eigen geloof in jezelf en het vertrouwen in het leven, oordeel minder en hebt meer rust. Al weet je dat iets niet klopt of iets niet vertrouwt, laat maar gaan, het gaat erom wat die persoon er mee doet, als het niet lastig geval is, dan is het niet belangrijk. Maar ga een ander niet proberen te overtuigen, want ook zij/hij heeft haar/zijn eigen mening en gedachten.
Maar goed, ik dwaal een beetje af, ik wil verder niemand de les leren of lezen, maar ik vind het gewoon jammer van die verspilde energie... want je hebt er niets aan. Mijn probleem is , ik moet gaan ondernemen. Langer afwachten op de juiste moment werkt niet bij mij, ik moet zelf eerst ondernemen, de proces laten werken en erin geloven dat het goed komt, uiteindelijk. Dus voorlopig sta ik even op een swingende touwtje met een evenwichtige stok, maar ik ben vooral dankbaar dat morgen weer een dag is. welke dag het ook mag zijn, er kan iets verrassend gebeuren. Net als ieder morgen, het leven gaat gewoon door, met of zonder jou... Begin met een lach en eind met een lach..
Een tip: tel die kleine dankbaarheid bij elkaar op en kijk eens hoe rijkdom jij hebt...
liefs p.
