Moeten wij vrouwen alles accepteren en aannemen zoals het is? Ja en nee, wat denk jij? Ben The sex and the City deel 2 aan het kijken en zie best veel vergelijkbare gelijkenissen en ervaringen, wat ze mee maakten en wat ze voelen, moeten wij als vrouwen alles aan kunnen? Zijn wij echt feministisch? Wil jij feministisch zijn? Ik hoef dat niet altijd, het is fijn om met een man te leven, als partner, als maatje, als geliefde. Hij hoeft ook niet alles te kunnen of te voelen wat wij vrouwen voelen. Soms is het ook goed om te denken als een man en voelen als een man, dat we het beter kunnen relativeren. Voor ons zelf in balans proberen te houden in onze dagelijkse leven. Wij willen allemaal te veel, heb je de 1 en wil je wil die ander. Laten we elkaar feedback geven en kijk soms terug met wat je nu wel hebt. Je hoeft niet alles te hebben, deze maatschappij wilt dat jij heel veel neemt en je soms als een mislukking te laten voelen en jou weer lopen te manipuleren met mooie spullen en trekjes en ditjes en datjes. Laat je niet gek maken en zie wat je hebt, al heb je geen partner voor life, maar je hebt altijd jezelf. Raak je jezelf niet kwijt door deze materiële wereld. Door te blijven kijken wat jij niet hebt, ook die andere mensen kijken naar jou, die kijken naar jou wat jij wel hebt, besef je dat? Ik niet altijd hoor, maar het is toch goed om even wakker te worden en even op jezelf terug te komen. Het enige wat in mijn hoofd afspeelt is mijn kind, die ik zo weinig ziet, door mijn werk, door mijn functie. 10 jaar geleden was ik ambitieus. Ik wilde geen huismoedertje spelen of ik miste mijn eigen leven, mijn eigen stem, mijn eigen ding, en dat heb ik natuurlijk uiteindelijk opgepakt, maar deze werk neemt echt ten koste van mijn kind af. Dat is voor mij echt niet meer waard. Ik hoef die functie niet, en trouwens, het motiveert mij niet meer, er is geen ontwikkelingen meer over voor dat functie. Ik weet wel wat ik wil en dat mag ik niet opgeven. Ik wil gewoon 5 a 4 dagen door de week werken en de weekenden altijd vrij. Dan maakt het mij niet uit welke werk het is. Als het maar wel leuk is en toch een stukje voldoening geeft, want tenslotte is het toch wie jij bent. Ik mis mijn kind zo erg. Niemand kan mij helpen, niemand die mij even uit deze functie kan uithalen, ik ben er zo klaar mee, je kent zoveel mensen en je probeert je te netwerken en uit te pluizen hoe en wat, maar je komt niet verder mee, dus uiteindelijk moet je het zelf doen, schat! Dus haal alles uit de kast, en geef niet op! Blijf in jezelf geloven en reis met je doel mee, het doel is er, je moet je proces in werking laten lopen. Dan komt de juiste energieën naar je toe. En wat ga ik doen om mezelf toch te blijven ontwikkelen, veel kranten lezen voor betere Nederlands ABN te leren praten en te schrijven, lees wat goeie boeken, nuttige boeken, niet altijd dat ene zweverige boeken, het is soms ook goed om wetenschappelijke boeken te lezen, al is het 1 +1=2 , laat je hersenen kraken, blijf jezelf in werking houden. Dan komt de rest vanzelf.
Punt, liefs van mij!
