Proberen, doen, en handelen.

' Het is niet altijd goed om verbetering te boeken, soms is achteruit om te voorbereiden voor een sterke verbetering' ... 

Die Chinese wijsheid heb ik van me vriendin gekregen, zij heeft het gepakt voor mij, we gingen de Chinese tempel binnen om even rond te kijken, het was best heel mooi om te zien, alleen ik had groter verwacht. Maar het was mooi om te zien. Al die mooie beelden, het geeft me rust om te zien, maar op dat moment kon ik niet echt even mezelf zijn, je wil toch wel stiekem bidden, maar al die mensen en toeristen, nee, geen zin. Het komt later wel of ik doe het in me gedachten. Ergens wil ik ook weer een boek gaan lezen om voor mezelf op een andere gedachten te brengen en mezelf te genezen in meer positiefst. Ik wens alleen niet dat ik heel lang zoekende wil zijn. Ik wil genieten van me leven, gelukkig in mijn leven voelen, gelukkig zijn met wat ik heb en wie ik ben. Al die ontevredenheid lost niets op, je moet met iets kleins beginnen, om die ene vonkje geluk te mogen voelen, zo niet, dan ben je echt een ondankbaar mens.
Waarom wil je steeds voldoening krijgen van je werk? Die erkenning, waarom is dat belangrijk? Ze laten het niet zien, maar ze mogen me best goed betalen voor wat ik doe. Ik doe te veel dan ik verdien. Maar ik kan mezelf niet afremmen vanwege dat mini salaris, ik werk zoals ik ben, ik ben altijd een harde werker, ik ga maar door, tot het af is, ik regel, ik organiseer, ik doe het wel! Maar je krijgt er uiteindelijk weinig voor terug, je moet zoveel geduld hebben. En je moet een 'dikke huid' hebben om er tegen te kunnen. Als ik hoor wat ander verdient met dezelfde functie als ik, dan schrik ik me nog harder! JEZUS zeg ik dan, maar die is er niet! Maar goed, misschien is lezen wel nu goed voor mij om mezelf weer uit de diepe dal te sleuren en niet te veel over nadenken over hoe je gelukkig moet zijn of wilt zijn. Nou wie weet, maar ik heb wel heerlijk genoten vandaag met me vriendin, d'r dochter en me zoontje, heerlijk gegeten, tijd vliegt voorbij, voor je het weet, maar daarom is het belangrijk dat je ook kan genieten van die ene korte moment en dan moet je loslaten, en dankbaar voor zijn. Zij laat mij toch zien dat ik nog steeds het waard ben voor haar als vriendin, al vind ik mezelf een waardeloze vriendin, maar ik denk wel aan haar, ik denk aan iedereen die in mijn leven is gekomen en aan sommige waar geen waarde aan heeft, denk ik er niet aan, doe ik niet, het is klaar.

Goedenacht! liefs puccy

Small things can make you feel big!

Slapeloosheid en onrustig

Nee, ik kom niet aan me rust op deze manier, al wekenlang slapeloosheid, te vroeg wakker, terwijl je expres laat naar bed gaat, eenmaal plassen, kan ik moeilijk weer inslapen. Deze hele week heb ik amper uitgeslapen, het wordt steeds vroeger lijkt het wel en ik kan mijn dromen niet meer zo goed onthouden, maar als ik moet plassen, dan kan ik moeilijk weer inslapen, waar ik was gebleven, maar de klokt tikt ook door, dus het wordt steeds later om weer terug te slapen, maar overdag ben ik dan bezig en ben ik ook niet moe, maar 's avonds na het eten kan ik wel eens in dutten, maar dan blijf ik liever wakker omdat ik straks dan niet meer kan slapen. Ik was voorheen echt een nachtmens, maar nu niet meer. Ik ben 's ochtends ook veel meer fitter dan 's avonds, na het eten heb ik echt geen zin meer om afwas te doen. Maar ik voel me van binnen echter ook beetje onrustig, wat kan ik meer doen buiten me werktijd. Ik merk aan mezelf dat ik enorm  adrenaline verslaafd ben op me werk, het lijkt alsof ik niet tegen stress kan, maar juist wel, alleen ik ga soms te snel, ik raas er snel erdoorheen. En dan komt het beetje onrustig over, maar ik hou er van om 5 dingen tegelijk te doen, denken en doen en uitvoeren. En nu ben ik een week vrij en kom ik niet tot rust en dat vind ik geen goed teken, ik heb toch wel meer dan me werk? Dacht ik, zelf ben ik ook een moeder, en daar hou ik me ook mee bezig om de kinderen te vermaken en te plezieren maar ik kom daar ook niet tot rust. Ik heb geen flauw idee wat ik wil doen naast me werk, het enige wat ik wil is, is rust in mijn hoofd. Andere bezigheden maken en daarmee iets doen. Iedereen vraagt en vertel aan mij, doe dan iets wat je wel leuk vindt voor jezelf. Ja ik vind zoveel leuke dingen om te doen voor mezelf, maar wat doe ik ermee? Niets, maar volgens mij bekijk ik het ook verkeerd, je hoeft namelijk ook niets mee te doen, maar als dat maar op dat moment je voldoening geeft, is toch al goed? Dan heb je maar 4 hobby's waar je eigenlijk niet veel mee doet, maar 4 hobby's kan je wel voldoening geven en jezelf inspireren. Maar de vraag blijft bij mij, wat? Ik wil het heel graag, maar ik wil er ook niet te veel geld mee uitgeven, want ik verdien namelijk niet gigantisch veel. Schrijven zoals dit, vind ik wel leuk, misschien dat er iemand leest of niet, of er een bekende verhaal tussen zitten die ze herkennen, boodschappen mee kan geven, het lijkt wel een boodschap openbaar op internet! Maar het valt reuze mee, ik zit ook niet constant me hele leven hier op te zetten, het is over het algemeen waar ieders wel me last hebben, en op die manier je iets kan door geven aan een ander als je een ander wilt helpen. 

Ik moet mezelf gaan afremmen, er raast te veel teksten en beelden door me heen, maar het enige wat in mijn hoofd zit, is mijn werk en dat is geen goed teken!!!! Werkverslaafd, klinkt niet dramatisch dan andere verslaafde maar kan wel verkeerd uitpakken. Voor jezelf, niet voor je baas, die is alleen maar blij, natuurlijk maar op deze manier hou ik het ook niet vol. Je moet niet geen uitvlucht zoeken. Een week stil staan, wat is dat? Afspreken met vriendinnen? Nee, niet zomaar, daar heb ik niet altijd behoefte aan, op paar mensen na, wat ik wel belangrijk vind om contact te houden, de rest is maar een bijzaak, en daar hebben we ook social network voor, maar goed, doordat heb je ook niet veel meer te vertellen, want je weet het alles al. Het was niet zoals vroeger, als je elkaar tegen komt, en dat je elkaar zoveel te vertellen hebt, maar nu is het zo vragen naar wat je zelf al weet en diegene zegt dan ' ja, klopt, ja is waar, nee dat klopt, inderdaad, ja  en ja die ook ja' Tja dan komt er opgegeven moment een stilte en dan zegt je , ' okay, we spreken elkaar weer, tot laters, of tot FB!  Is toch te erg voor woorden, we hebben elkaar niets te zeggen maar wel over elkaar te LEZEN en dan bepaal je zelf of je wilt reageren of LIKEN of delen. Ene kant is social network wel benaderbaar maar soms is het ook helemaal niet goed. Er moet toch ergens een grens zitten, men zijn zo bang dat ze iets missen van andersmanse leven, maar het valt best reuze mee, we maken het alleen interessanter omdat we toch wel stiekem aandacht willen van een ander en toch wel kan schelen wat een ander van je vinden. Maar waarom?  Het gaat toch om jezelf en voor jezelf?? En niet voor een ander of ben je bang dat je geen gespreksstof meer over hebt om te praten, jezelf te promoten?  Waarom heb je continu te neiging om jezelf te 'verkopen' aan je de rest van de wereld? Hoezo? Weet zelf wat je waard bent en als je het leuk vindt om te delen, doe het ook gewoon maar ga niet uit drang dingen willen laten zien of horen of je bent socialisme geil, je wilt erbij horen, je wilt niets missen, anders ben je bang dat niemand je kennen. Vergeten wie je bent, het gaat er uiteindelijk niet om wat je voor baan hebt, en gaat erom wat je doet voor je medemensen, die onthoud je het wel het meest! Die waardering, die warme gevoel dat het jou geeft dat je waard bent en dat ze je dankbaar bent zoals je bent en dat je meer bent dan wat een ander is, dat je doet, vanuit je hart, dat geeft toch meer waarde aan? Dat wilt niet zeggen, dat je nu voldoening uit wilt halen om elke zwerver een onderdak te bieden, nee, het gaat om de oprechtheid. Doe wat je voelt op dat moment maar ga niet geforceerd door het leven heen jagen. Waar je op dat moment bent, dan ben je dat op dat moment belangrijk. Niet omdat het je denkt wat een ander dat goed van je vinden, nee, om jezelf! 

Het liefst heb ik vriendinnen die ik 'spreek' op FB dichterbij bij me wonen, dat je wat vaker ziet en afspreekt, maar ook weer niet, ik hecht enorm aan mijn eigen leven, enorm aan me eigen privacy leven, als vrienden komen, zijn ze welkom, maar tegenwoordig heeft iedereen het zo druk met hun eigen leven, hun eigen leven is ook hun eigen privacy, de ene is wat geiler dan een ander. Sociaal geil of status geil, you name it! Maar weet je, HET STELT NIETS VEEL VOOR, het gaat erom dat mensen je onthouden, HOE WARM JIJ BENT, hoe liefdevol jij bent, niet om je beroep, functie, bezigheid, nee om wie je bent. En al die andere is mooi mee genomen, je vindt het leuk, nou, ok, doe het, maar doe het voor jezelf en niet om jezelf aan de buiten wereld te verkopen. Het is een bijzaak, want we zijn hier gekomen om te leren, en om te liefhebben van elkaar. En elkaar te helpen, niet elkaar op te geilen, elkaar op te winden en elkaar uitdagen continue, wat bereik je daar mee? Niets, helemaal niets!!! 

En nu mijn vraag, wat wil ik gaan doen voor mezelf? Als ik alleen ben, vind ik het leuk om te zingen, dan fantaseer ik alsof ik op de podium sta te zingen, met voluit uit me hart! Een lekker gevoel dat je mag zingen en dat je daar blij van wordt, maar nee, ik kan eerlijk gezegd niet zingen (denk ik) Ik heb het nog niet benaderd door een ervarende zanger of zangeres. En zangles nemen kost een hoop geld. Ik ben ook goed in dingen bedenken, maar het uitvoeren lukt me niet meteen, want dan komt er kosten bij. Ik ben nog niet helemaal klaar met het huis en ik wil nog steeds veel dingen doen, maar ik wil het zelf doen, zelf boren, of timmeren of fixen en of alles je hele huis plakken met Bever lijm. Misschien dat ik wel ga doen, lekker plakken en niets boren of gaatjes maken. En ik wil auto rijden, ik heb mezelf een angsthaas gemaakt, waarom en waar het vandaan kwam, ik weet het niet. Ik vertrouw mezelf niet goed genoeg om te rijden, terwijl je weet dat je kan rijden, want als een ander rijdt, weet ik het wel weer wel. Maar er wordt zo nadrukkelijk op je gelegd, die verantwoordelijkheid, eigenlijk moet ik geen NU.nl meer gaan lezen, al die wegverkeers verhalen. Ik moet mezelf gewoon kunnen vertrouwen, je stapt de auto in en je rijdt!!! WTF! come on! Wat vind ik nog meer leuk? ik haal ook inspiratie ergens vandaan om mijn oude kleren weer in een nieuw te maken, zolang het maar niet veel geld kost. Geld en angst belemmerd mij, zo te zien! Dat is niet goed!!! Je leeft maar 1 keer in op dit moment, waarom beperk jezelf? Geld is maar een papier en angst dan los je zo weer op, gewoon denken dat het niet zo is. Geld stroomt vanzelf binnen zonder dat je het weet, zonder dat je daarop focust, geld stroomt juist meer in dingen die je leuk vindt om te doen, jouw bezigheid te benutten en daarvan te genieten. Dan komt het echt naar je toe. En angst die maak je toch weer in vertrouwen? Vertrouwen is sterker en liefdevoller dan angst. Angst is maar een bijzaak, die heb je niet meer nodig, die moet je maar laten gaan, neem afscheid van je angst en zegt, bedankt dat je er was, maar ik heb je niet meer nodig. Ik ga nu zelf verder met mijn eigen nieuwe IK, vol met VERTROUWEN en vol met LIEFDE!!!! 

goedemorgen! liefs puccy

kapot moe van alles om me heen...

Men beseft niet dat alles wat eromheen gebeurt, materiëler gebeurtenissen om je heen, wat geen waarde aan heeft, tot je op het moment pas merkt, dat het te laat is. We werken en werken maar door, beseffen niet meer wat het inhoudt, we worden mee gesleurd door de problemen van de maatschappij, de staats en de regering die niet samen kunnen werken, geen 2 handen op 1 buik kan zetten, geen warme hart meer hebben, het wordt steeds kouder en grauwer en grijzer. We moeten er bijna om smeken voor een beetje warmte van de zon, van de liefde, van de ware liefde, vanuit de menselijke aandoening, iets wat nog overblijft, iets wat nog puur is, is bijna voorbij. Dat gaan we beseffen, wanneer je ouder wordt, tot je beseft, dat je niet alleen wilt zijn, maar liefst samen wilt zijn, wat voor problemen er was gebeurt of geweest, het liefst wens je dat je nu samen wilt zijn. Grootste angst voor vele ouderen mensen die jaren samen zijn, is dat ze op ten duur afscheid moet nemen van elkaar, wie van de 2 gaat eerst naar 'huis'. Wie van de 2 blijft over en wat moet hij/zij doen? Ook afwachten op z'n/haar beurt om te gaan? Het beseft komt heel hard aan, tenzij je altijd bewust hebt geleefd, zoals je altijd hebt gedaan, zonder spijt, dan maakt het jou niet meer uit, wanneer je gaat, als het komt, ga je, als het tijd is, mag het. Maar mensen van onze leeftijd tussen 30 en de 40 jaren beseffen dat nog niet. Teveel bezig met sociale status, met sociale erkenning, bevestiging, laat zien wie je bent, bewijzen tegendeel tegenover je aartsvijanden, bewijzen dat je de man of de vrouw bent, weet je: NOBODY'S CARES! Zonder een label ben je ook iemand! De persoon wie jij bent, en kunt zijn, de persoon die je leuk vindt, ben je zelf. We hebben geen verlatingsangst, we denken dat we dat hebben, we denken dat we ons zelf gaan verlaten, maar hoe verlaat je je jezelf? Natuurlijk is het niet leuk als je partner je verlaat, maar daar kan je niet tegen houden, zolang je maar weet, dat jij net zo waard genoeg bent voor een ander, steeds bewijzen naar je wie je bent, steeds bevestiging vragen naar wie je bent. Het houdt een keer op met vragen. Besef het gewoon dat jij ook de ware persoon bent voor jezelf. Niemand anders kan je dat geven, behalve jij zelf. Niemand kan die liefde geven behalve je zelf, alleen jij weet wat echte liefde inhoudt, het is de persoon die jij bent. Erkenning en bevestiging krijgen en ontvangen, dat moet je aan je zelf geven, en niet altijd van een ander. Hoe jij van binnen voelt, straal je ook uit. Meer hoef je helemaal niet te doen. Wees lief en aardig voor jezelf. Je bent een goed mens, een warme persoon, die graag ontwikkelt en graag iets leuks wilt doen en gelukkig en gezond wilt zijn met de mensen om je heen. Laat die mensen ook eens met rust, het is ook gezond dat je zelf onderneemt en daaraan wat te doen. Valt ze niet altijd mee lastig met je onzekere gevoelens, soms is het goed om erover te praten maar je moet er wat mee doen. Praten vult niet altijd, je moet het gewoon doen en daar krijg je nieuwe energie van. Verander een keer je patroon in je dagelijkse leven, niet iedere dag het zelfde doen, als een automatische piloot. Doe iedere dag iets anders, al is het maar een half uur, iets voor jezelf, je voelt je opgeladen en je krijgt andere energie erdoor en laat je niet verder naar beneden trekken door je omgeving. Wat hun niet bevalt, is het niet jouw probleem. Natuurlijk moet je rekening mee houden, gebruik je gezond verstand, ga geen rare dingen doen, onnodige problemen opvragen, dat bedoel ik niet, ga lezen, ga schilderen, schrijven, buikspier oefeningen of ga stiekem zingen in de badkamer of whatever. Half uur aan jezelf geven kan zoveel betekenen voor een ander. Maak jezelf niet langer gek en laat het los. Als het komt, wees dankbaar maar laat het ook los. Je moet nu verder. Al wacht je op een juiste moment, dan komt er niets van, je moet gewoon eerst doen, dan begint de proces te werken en dan komt het naar je toe. 

tot ziens! 

I won't play that game no more - ANOUK

Dit liedje spreekt me erg aan, het zegt al genoeg..het kan over alles betekenen, waar jij goed bij voelt. Moet sterk zijn! Pff...soms valt niet mee... 

If I had nothing,
would you die for me?
If I ever lose my mind,
would you fight for me?
Cause lately you, haven't made around.
And I am still waiting babe, to be found.
When of you ladies ever get tired.
Tired of being strong.
Still trying to make things right.
When it’s going too long

REFREIN:
No I won’t play that game no more.
Cause you will never know how bad it hurts.
When my love is shattered to pieces, on the floor.
No I won’t play that game no more
No more tears on my pillowcase
Only one step away from the trouble and mess you made.
You made, yeah.

The nights so cold.
And I am all alone.
Cause I have been way too long, on my own.
Probably you, couldn't care less.
If I wouldn't suffocate from loneliness.
When of you ladies ever get tired.
Not knowing where you stand.
Still you can help yourselves
From loving that man.

REFREIN:
I won't play that game no more.
Cause you will never know how bad it hurts.
When my love is shattered to pieces on the floor.
I won't play that game no more.
No more tears on my pillowcase.
Only one step away from the trouble and mess you’ve made.

Thinking about all your lies.
Cause I walked away from you.
Leaving me here to cry, there's nothing left to do.
So get out of my life, I won’t make up my mind.

REFREIN:
No I won't play that game no more.
Cause you will never know how bad it hurts.
When my love is shattered to pieces on the floor.
I won't play that game no more.
No more tears on my pillowcase
Only one step away from the mess you made.

No I won’t play
that game
no more 4×

I had enough
I had enough
No more