Wees trots, wees meer positiever, durf meer jezelf te zijn, daag je zelf uit...!

Nou morgen zal ik wel weer alleen zijn. Maakt niet uit, ik vermaak me wel, moet toch nog even beetje uitzieken. Maar nu even dit voor ons. Laten we nu gaan beginnen van start te maken, meer positiever te zijn voor en over onszelf. Wat mankeren we nou? Zijn we gek geworden om zo te laten voelen! We willen niet meer verdrietig en angstig leven, met al die onzekerheden. 

Zeg deze teksten iedere dag hardop tegen jezelf in de spiegel of waar dan ook, tijdens douchen, schoonmaken, koken, in de wc, waar dan ook, tijdens het aankleden en opmaken of scheren, doe het op z'n minst met liefde voor jezelf. 

Kijk in de spiegel en zegt tegen jezelf:

Ik hou van jou, zoals je bent, zoals je waard bent, zoals je schijnt, zoals je straalt, je straalt liefde uit. 

Je bent een energieke persoon met goed hart, met goede bedoelingen voor anderen en voor jezelf. 

Je bent een waardige persoon, die Hier en NU aanwezig, met een goede en liefde volle reden in DIT leven. Je bent het waard om voor te leven. 

Je bent een geweldig mens, je bent een geweldige persoon, collega, lief en toegankelijk. 

Jij bent het WAARD. Je bent een waardevolle persoon. Ik waardeer je heel erg, ik waardeer je ieder moment, ik ben je voor altijd dankbaar. Ik hou van je zoals je bent. 

Doe dat maar eens met je telefooncamera, neemt het maar op, het klinkt gek en raar, maar doe het maar en sla het op. Elke keer en elke dag gewoon er even naar kijken en zie en voel dat er veranderingen in je leven komt. Woorden zeggen en doen zoveel met je. Fysiek niet, geestelijk wel. 

En zegt deze teksten iedere dag:

Ik ga angstloos het leven tegemoet in. Ik ga zonder angst het leven instappen. Ik heb geen angsten in mijn leven nodig, ik nodig ze niet uit, ik heb ze niet nodig! Ik heb voor altijd mijn liefde, want liefde bevrijdt, geneest en heelt alles in mijn leven, ook voor mijn kinderen, en mensen van wie ik hou. 

Succes! Je kan het! 

Geen leven...

Ik wil mijn leven veranderen, dan moet ik dus mijn gedachten veranderen, daar begin ik mee. Merk dat ik laatste jaar helemaal niets doe met mezelf of iets voor mezelf doe, maar dat komt omdat ik niet weet wat ik wil doen, nog steeds niet, ik wil zoveel, dat is het de probleem. Ik wil niet zoveel, maar ik wil maar stap voor stap ergens mee beginnen. Stil zitten op de bank, voor uit te staren naar de tv en je sociale life in de gaten houden en etc is zo boring!! WAt moet ik daar nou mee! Ik doe het allemaal zelf hoor, ik verwijt mezelf, men zegt altijd, morgen is altijd weer een nieuwe dag, je kan nog steeds wat van maken, maar ik moet toegeven, ik ben een luie zak! Ik wil zo graag leren zingen, een zangles nemen, maar ze zijn zo duur! Dus ik ga maar voor mezelf oefenen, als ik wat ruimte over hou in mijn financiële zaken, ga ik wat boeken kopen en instuderen, al is het voor mezelf, ik zou niet voor openbaar zingen, het is puur voor mezelf. Zingen is net liefde, het bevrijdt mijn angsten, mijn verdriet, mijn pijn, daarom bestaat muziek toch? Uit ervaringen, die je deelt met een ander, die snapt wat je zingt en waarom je het zingt, zingen van uit je hart, je innerlijke stem, is toch mooist wat het er is, en je gezondheid natuurlijk. En de kinderen, hun gezondheid zijn het belangrijkste, al je dierbaren, mensen die met oprecht om je geven, het is echt waar, de rest doet er niet toe, al die materiële spullen heeft geen waarde, het zijn vervangbare spullen, de mensen niet. 

Sinds dinsdag was ik ziek geworden van een zware buikgriep. Dit keer ging het niet dubbelzijdig. Dan was het veel erger geweest. Ik dacht diep na, wat heb ik nou verkeerds gegeten, ik weet dat ik een gevoelige maag/darmen heb en met mijn lactoseallergie toestanden, tja, maar het zal wel, ik had ook net te veel mijn vriends stamppot gegeten met boerenkool, die was zo erg lekker, dat ik de 2de bord ging pakken, vreselijk trek. En toen die dinsdag begon het, langzamerhand, erger te worden, ik dacht 'ach, het gaat wel over, even paar keer potten dan is het over. Maar nee hoor, het was erger geworden, dat ik 's nachts niet kon slapen, om de half uur, de pot in! Dat kan toch niet, zo heftig! En de krampen, mijn god, het leek echt op een bevalling krampen, mijn hemel! Never nooit meer bevalling! Ik heb het vaak hoor, 3 of 4 keer per jaar, maar dat waren niet zo heftig als paar dagen geleden. In het verleden had ik wel 1 keer hele heftige gehad, toen moest ik echt naar de ziekenhuis, ik was uitgedroogd, maar gelukkig zaten geen bloed en ik had wel koorts, dus dat was voor de zekerheid. Maar gelukkig had ik maar EEN zware buikgriep, level 4 a 5. Ok bedankt dokter, gewoon pijnstiller, zetpillen nemen, veel drinken en veel slapen voor herstel. Maar gelukkig voel ik me ietsje beter worden, zonder je gezondheid kan je echt niets beginnen. Je voelt je zwak en machteloos en eenzaam. Dat wil je echt niet. 

Nu maar een ander onderwerp, 1 van de redenen waarom ik ook zo ziek werd, komt ook door mijn stress en spanning, vanwege me werk, ja dat klopt, weer me werk, het is altijd mijn werk die mij niet de juiste voldoening geeft, maar dat doe ik zelf, ik heb er zelf voor gekozen, maar nu ben ik 10 maanden verder en ik weet wat mijn kwaliteiten zijn en mijn ervaringen zijn rijker geworden dan 10 maanden geleden inclusief die ander bedrijf waar ik 4 maanden had gewerkt, waar ik ook veel heb geleerd, kom ik ter ontdekking dat het niet is wat ik wil. Ik ben veel te menselijk! Ik ben te begaan met mensen, ook op straat, help ik graag spontaan iemand, op de juiste moment dan. Ik ben niet bang om mensen aan te spreken, ik doe het met oprecht, waarom zou ik bang zijn. Daar voel ik me goed bij. Vele andere in mijn omgeving zeggen dat ik iets met de zorg moet gaan doen, en dat ik ga ook onderzoeken hoe ik daarin kan komen. Al begin ik met de schoonmaakwerk, als ik er maar in kom. En ondertussen scholingen volgen die bij me past. Want in de zorg moet je echt met de papieren komen. Mode en poppen doen mijn niet heel veel meer. Ik heb daar niets mee. Niet meer, het was een meisjes achtige ideeën maar ik ben nu wat ouder en wil echt wat voor terug doen. Ik moet nu echt beslissing gaan nemen, want dit kan niet zo langer meer. Dus ik ben op zoek naar wat tijdelijk gangbaar is, dat ik weekend niet meer hoeft te werken, voor me zoontje, ik wil meer tijd besteden aan me zoon, hij is voor mij op dit moment heel erg belangrijk, ik heb het gevoel dat ik hem heb verwaarloosd, maar dat wil ik veranderen, ik wil meer tijd besteden aan hem, werk is niets voor mij, het geeft niets terug. Ik heb keihard gewerkt voor ze en ik heb nu paar geslikt, nu pik ik het niet meer, ik ga echt keihard voor mezelf zoeken en mezelf hard aan het werk zetten voor een betere baan, die mij wel goed behandeld. En voor me zoon! 

Tijdelijke administratieve functie zonder weekend zoek ik werk, hopelijk kom ik in de zorg terecht, maar dat gaat niet zomaar, dus al begin ik met receptioniste en/of baliemedewerkster. Ik moet meer gaan mediteren voor mezelf, me gedachten meer op positieve energie zetten en rust geven, ik ben te moe, ik verwaarloos mezelf. Daarom ben ik ook ziek geworden, want dat is de teken. Ik ben het zat!!! Zat dat ik met heb laten verwaarlozen, Zat dat ik het zover heb laten komen, Zat dat ik die mensen heb laten komen, Zat dat ik het leven gaf! Het is niet het niet waard!!!!! 

Ik hou van mezelf, ik waardeer mezelf als persoon enorm, ik ben zoals ik ben, ik ben zover gekomen zonder mijn steun van mijn ouders en zus, ik kan het! Ik ben een persoon met heel veel liefde, oneindige liefde. Liefde geneest, heelt en bevrijdt mijn angsten. 

Liefs!

Anouk heeft deze zelf gemaakt, live gezongen, heel erg mooi! Precies hoe ik me voel op dit moment, wou dat ik kon zingen. Echt een topwijf! ZE doet wat ze wilt en overal heeft ze schijt aan! Power!!! 

John Zorn - Archaeopteryx

mijn topfavoriete van John Zorn

John Zorn - Makahaa

Als ik naar dit liedje luister, voel ik me altijd rustig en happy, waardeer John Zorn zoals hij is... Mooi toch..

I never had a father, but I forgive him....

Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het lijkt, al ben ik een alleen staande ouder, maar mijn zoontje woont bij z'n vader en ik zorg ervoor dat hij niets te kort komt, maar elke kind die een gescheiden ouders heeft, heeft er last van, of het nou zonder vader of moeder is, het blijft een lastige proces in leven, hoe je ermee omgaat. Mijn zoontje houdt mij in levend, door te gaan, door te zetten, maar het blijft moeilijk als moeder zijnde, je voelt als een waardeloos moeder die haar kind bij een vader heeft achtergelaten, maar mijn gevoel zegt van niet, het was op dat moment juiste beslissing, ondanks wat 'grote mensen' denken, het blijft toch moeilijk, soms, als je bepaalde moment ziet, of meemaakt of via een film. Een vaderfiguur is net zo belangrijk als moederfiguur, papa en mama zijn de basis figuren in je leven die aan jou normen en waarden leren en je eigen ervaringen mag opbouwen. Maar ik moet toegeven, het is blijft lastig. ik mis ze allebei. Ik heb me vader niet zo goed gekend, of wel, soort van, hij is mijn biologische vader die mij en me zus en mam mee nam voor betere leven, maar hij had ook een andere gezin, maar hij koos voor ons, maar dat is alleen vanwege dat mijn moeder goed met haar financiën kan omgaan. En mijn vader niet, die maakt het alleen maar op. Mijn moeder heeft goed voor ons gezorgd, ondanks, het nare verleden, die je niet kan tegenhouden, het was gebeurd. Maar ik vergeef ze allebei, ik kan ze niet meer verwijten, vooral me vader niet. Ik woon samen met me vriend en af en toe, zo'n 2 a 3 keer in de week ziet hij haar. Het is zo'n een lieve vader op zijn manier, niet de ideale vader, maar hij is er wel altijd voor haar, maar niet zoals mijn vader. Ik dacht echt dat ik het had verwerkt, maar blijkbaar zit het toch wel dieper in mij dan ik dacht. Ik mis me zoontje iedere moment. Ik wil dat hij niets te kort komt, maar ik kon niet langer blijven met z'n vader, ik had het 4 jaar lang volgehouden, maar als ik langer was gebleven, had ik mezelf wel van kant gemaakt. Maar nu gaat het goed, ik heb heerlijke relatie met me huidige vriend, die mij genoeg geeft. Maar ik snap me zoontje z'n gemist wel. Ik had dat precies met mijn vader. Mijn vader, die nooit voor mij had gekozen. Ik word dit jaar 37 jaar, en hij gaat iemand die maar 2 jaar ouder is dan ik zelf. Hoe is dat mogelijk, wat een walgelijke man! Maar geeft niet, ieder moet maar doen wat goed dunkt voor hemzelf of haar zelf. Voor het zelfde geldt was me moeder misschien wel lesbisch geweest, maar dat is niet zo, die leeft altijd op zichzelf, maar zal ons nooit verlaten. Ik benijd mijn vriend wel eens, hij heeft een ouders, hij heeft papa en mama, die altijd voor hem klaar staat. Altijd klaar staat om hem te steunen. Hij zal altijd een papafiguur hebben en mamafiguur. Natuurlijk heeft iedereen z'n verleden maar hij heeft wel z'n vader en moeder, die hard werken voor hun gezin, zodat gezin  niets te kort komt. En niet zoals mijn vader die continu alleen aan hemzelf denkt. Het blijft soms zwaarder op het moment, wanneer ik een dochter met vader zie, op tv, op straat, waar dan ook. Ik zal die moment nooit koesteren. Misschien is dat wel mijn onzekerheid, mijn minderwaardige zelfvertrouwen in mijn leven, maar zelfgemaakt angsten hebt gemaakt, die nergens op slaat! Ik mag best eigenlijk zeggen, dat ik trots op mezelf mag zijn, ik heb hoe dan ook overleefd zonder mijn vader. Ik moet hem loslaten, net als al mijn angsten. Ik kies er nu voor om mijn vader en mijn angst los te laten, ik heb ze niet meer nodig in mijn leven, het zijn geen behoeften in mijn leven. Ik kan zonder hen verder leven. Ik heb een leven opgebouwd zonder hem. Maar ik zal hem altijd dankbaar zijn dat hij ons heeft meegenomen en z'n best heeft gedaan met wat hij kon doen, niemand is perfect, maar ik had liever een echte vader gewild die ook voor ons koos en ons echt wilde en niet alleen vanwege het geld. Hij weet niet wat hij mist. Zijn eigen echte bloedverwant. Ik vergeef hem maar ik vergeef mezelf ook, ondanks de keuze, ik weet uit diepste van mijn hart dat het goede beslissing was geweest, maar vanaf nu wil ik klaar staan voor me zoontje, hij moet weten dat ik altijd z'n moeder zal blijven en altijd voor hem klaar sta. En dat hij mijn alle waardigste is in het leven op dit moment. Voor altijd. 

Lieve papa, 
Ondanks dat je er even was voor ons, maar heel even, ik vergeef je, ik hoop dat je gelukkig bent, met alles, waar je ook bent, dat je gezond bent, ooit op een dag, kom ik je weer tegen en durf ik met heel mijn hart te zeggen, ' ik heb ooit van je gehouden en ik vergeef je' ..
dank je, liefst, 1 van je dochters...

Liefs puccy

Eindelijk!

Kan ik nu op mijn eigen blog! Wat een lang geleden zeg!!!! Gewoon een ander internet google genomen! Wist ik veel! Weer wat geleerd! Ik weet ook eindelijk wat MILF betekent en dit! Goh!! Wat ben ik blij! En dankbaar, ik leer weer wat nieuws!!!

Dus binnenkort zien jullie me terug, als iemand überhaupt wel leest... maakt niet uit...

tot snel! liefs puccy!

EINDELIJK!