Accepteren en incasseren en door gaan...

en zie je zelf niet als een slachtoffer. Alles heeft z'n redenen, waarom het leven dat jij leidt zo loopt. Jij bent je eigen 100% verantwoordelijk voor je eigen leven. Ik ben die van mij ook verantwoordelijk. Hoe langer je thuis moet zitten, vanwege crisis, ja, hoe meer je gaat nadenken over je eigen leven. Hoe jij je leven hebt opgebouwd afgelopen 20 jaar. En dan besef je ... ik mag blij wezen met wat ik heb... uit me dankbaarheid naar alles wat leeft en niet leeft. Ook voor materie. Ik heb in ieder geval dak boven me hoofd, me gezondheid kan er mee door, me vriend die lief voor mij is en zeer en zeer hard werk, net als z'n vader, ik ben zo trots op hem. Maar goed, mijn trots is te groot, en het voelt best benauwd. Ik heb altijd voor mezelf gezorgd, zorg mijn eigen financiën, dat geeft mij vrijheid! Maar nu ik moet leven van een uitkering dat net mijn rekening kan betalen, behalve mijn eigen sociale behoeften. Als ik er aan denk, krijg ik er al benauwd van. Moet ik weer gaan bedelen voor some stuff on my own? Mijn vriend is absoluut niet gierig, als ik wil krijg ik het wel, maar ik hou daar niet van, come on! I'm old enough to take care my own money for godsake! Heb ik hiervoor 20 jaar lang gewerkt voor een  beetje geld? Jezus, wat is er toch gebeurd? Mijn 6e week van werkloosheid, gatverdamme! Please, save me from this! Maar goed, gisteren zei ik nog, 'goh ik heb zin om te werken! '... als ik een baan had! Mijn energieën die zit er vol mee. Die ardeline stoot! Anyway. Ik neem de tijd en ik vertrouw op het Universum. Alles komt op z'n tijd en plaats. Ik moet nu juist gebruik maken van mijn tijd, dingen zelf ondernemen in huis. Het is tijd dat ik mijn administratie opruimt, de washok, winterjassen uithalen, zomerjassen opruimen, stofzuigen, maar goed. Zo te zien heb ik genoeg te doen.

Dus.... mensen, tijd komt en tijd gaat, het hangt ervan af hoe jij je vermaakt, laat je niet afhangen van een ander en ja ik moet mijn trots ergens op het kast leggen, het is nu eenmaal zo. Als het zo is, is het zo.

ciao!

Een grote moment van twijfel....aan jezelf...

Wat doe je als je enorme twijfel hebt aan jezelf? Lastig.

Al paar weken thuis en je hebt afgelopen tijd weinig gewerkt als desbetreffende functie die je heel graag wilt doen en word je ineens gebeld, omdat je een oproep bent, ga je ineens enorm aan jezelf twijfelen. Laat ik het even bij het begin beginnen. Paar maanden geleden had ik gesolliciteerd voor die functie en het ging goed. Ik mocht proefdag draaien en er waren ook 3 andere kandidaten die ook heel erg goed waren en meer ervaringen heeft dan ik. Maar goed, ik kan altijd proberen en kreeg de kans om een proefdag te draaien bij die bedrijf. Het ging op zich heel erg goed, het was leerzaam. Maar ik merkte toch wel, dat ik best moeite heb met bepaalde dingen. Je moet je enorm aanpassen, qua uiterlijk, houding en manier van spreken. Op zich is dat geen probleem voor mij, ik heb dat ook goed gedaan. Maar uiteindelijk was ik het toch niet geworden en werd die andere uitgekozen, mede omdat ik toen een opzegtermijn had en ze waren best tevreden over mij, alleen ze vonden het ook dat ik bij bepaalde dingen wat meer moeite had en meer begeleiding bij nodig had. Nou ik geef ze gelijk. Maar goed, mocht het later weer zo'n functie vrijkomen of als er iets tussen komen, mag ik alsnog proberen, mochten ze in de problemen zitten. Maar sinds gisteren werd ik ineens gebeld na maanden of ik kon werken as maandag. Ik was natuurlijk dol enthousiast en heb te vroeg ja gezegd, waaruit ik toch begon te twijfelen, hey, wacht eens even... Weet je het zeker, dacht ik. Maar goed, ik negeerde die gedachten en ga er voor. Waarom niet. Ik zou vandaag ingewerkt worden en dan moet het goed genoeg zijn om in mijn eentje te gaan werken as maandag. Maar steeds die gedachten door mijn hoofd, begon ik steeds meer te twijfelen. Tot de telefoontje weer ging van een ander. Die wilt namelijk spreken hoe en wat. Prima, maar ze vertelde mij ook daarna bij, dat ze echter niemand konden vinden en uit noodzaak hadden ze mij maar opgebeld, zo van, tja, kan proberen, dan hebben ze hun werk gedaan. Maar ik voelde me daarna niet goed bij. Dus ik dacht ok, laat maar, het zal wel. Maar ik werd opgegeven moment zo paniekerig en onzeker en ga enorm twijfelen aan mezelf. Ik kreeg die avond een document opgestuurd die ik even naar moest kijken. Ik dacht, ik word hier benauwd van, soort van paniekaanvallen. Maar goed, ik maar negeren, die onzeker gevoel, ben gewoon gaan slapen, maar slapen lukte al niet, steeds wakker en onrustig en erg moe en ik zag er best tegenop. Dus bij deze was ik toch gewoon opgestaan en een bericht gestuurd naar diegene die daar over gaat, met pijn in mijn buik, heb ik het toch gedaan. Met eerlijke waarheid heb ik gewoon opgestuurd en toen daarna nog officieel per mail. Ik voelde me hier niet goed bij. En ja ik ben uiteindelijk blij dat ik het zo heb gedaan. Het voelde niet goed, niet voor het bedrijf, niet voor het buro en niet voor mezelf. Als ik iets heel graag wil, wil ik het doen voor mezelf en dit wilde ik het helemaal niet. Ik ging zo enorm aan mezelf twijfelen en ik weet dat het goed bedrijf is en ik kan maar beter eerlijk zijn dat ik hier niet klaar voor ben. En dat voelde goed, ondanks wat er daarna gaat gebeuren, heb ik daar begrip voor. Hopelijk begrijpt ze het en zo niet, dan heb ik mijn zegje gedaan. Ik kan hier niet verder op in. Voor nu, deze moeilijk tijd, moet ik toch iets doen wat mijn sterke punten zijn en daarna zie ik het wel. Het voelde gewoon niet goed. Dat was het.

Dus wat moet je doen als je twijfel? Ik had kunnen proberen en dan maar zie het wel. Maar ik ken dat bedrijf en ik wil geen fouten maken, en wil meteen me best ervoor doen. Had er ook zin in , maar ik hoorde steeds getwijfel aan me stem, nee, niet doen, gaat niet. Weet niet of dat onzekerheid is, maar ik weet wel, dat ik van uitdaging houd, maar deze zie ik niet als een uitdaging. Je kan het zien als een slappe hap, of slappe was van mij, maar dit is echter de eerste keer dat ik op deze manier zo ben. In mijn hele werkervaringen van hier tot waar dan ook, is mij dit nog nooit overgekomen. Ik dacht dat ik gek werd. Ik werd gewoon niet goed. Dus hoe het ook loopt, ik ben blij dat het ik heb gedaan, en ik heb hier vrede mee, ik zal waarschijnlijk niet meer voor ze werken, maar dan weten ze in ieder geval waar ze aan toe zijn met mij.

Als het niet goed aanvoelt, vanuit je gevoel, je buik, maag, onrustig, dat zegt al iets over je intuïtie daar moet je niet aan twijfelen, maar soms is het ook goed om gewoon te doen, ga er voor, maar dat is makkelijk gezegd. Dus lieve mensen, luister naar jezelf... ondanks je omgeving. Maar als je er klein hoopje in je maag zit, moet je het gewoon doen, bij mij was het geen hoopje maar hoop misselijkheid.

liefs!

Rare gasten...

Als je tegenwoordig werkloos bent, en je wilt heel graag weer snel aan de slag en je wilt niet te lang stil zitten, bang dat je in een gat valt, dat je lui en gedemotiveerd wordt, zoek je graag hulp naar werk. Maar tegenwoordig zijn die vacaturen belachelijk eisen gesteld. 'als je niet aan deze eisen kan voldoen, heeft het geen zin om te solliciteren'... Waar slaat dat op? Ik snap wel dat er heel veel mensen naar werk moeten zoeken, vanwege hun uitkering-regels, en zo die drukte tegenhoudt. Natuurlijk moet je als werkloos ook serieus zijn om gepaste werk te vinden dat je het aankan. Maar die zin 'als je niet aan deze eisen kan voldoen, heeft het geen zin om te solliciteren'... kan juist weer een tegenslag geven op je ego. Kan het niet op een ander manier gepresenteerd worden? Nee we zijn geen klein kind, maar deze teksten is wel geschreven door iemand uit onwetendheid die niet weet wat mensenbestaan betekend. Dat soort gasten zijn vaak hyena's. Werken zich kapot als een robot, moet stijgende grafieken zien aan komen tijdens de meeting, de procentueel moet beter zijn, hoe beter, hoe hoger je bonus, wat je uiteindelijk niet uitgekeerd krijgt. Kunnen ze  niet beter op focussen op de juiste mensen die echt voor passie willen werken, die soorten mensen lopen er genoeg, ze worden alleen niet gehoord of gezien. Mensen baseren op cv's op ervaringen, maar als je nou eens echt serieus de tijd kan maken voor mensen met REAL TALK, daar kun je er ook veel van leren, en meer uithalen. Mensen moeten niet vergeten om tegenwoordig anders te gaan doen. Moeilijkste taak is echter, mensen te motiveren, mensen weer laten zien dat ze in zichzelf kunnen geloven, in jezelf blijven vertrouwen en alle kansen die jij wilt grijpen, moet je krijgen. Natuurlijk kan ik me ook gedemotiveerd voelen, vooral als je naar meneer Rutte kijkt met z'n hubbyvriendje Samson, wat een enge man is dat zegt! Alsof hij iedere moment z'n masker uit doet en daar een JOKER van batman uit komt... Bah! Die gezichtsuitdrukking zeggen toch genoeg? Het lijkt wel een schaakspel. Die hele politieke gedoe, er klopt van geen kant!!! Anyway, Rutte doet z'n werk en doet wat hij hoort te doen, maar wat hij nu doet is nederland onderdoor halen. Kom op, Nederland is een klein land, maar er wonen wel heel veel creatieve, hard werkende mensen, topsporters, schrijvers, modellen, modeontwerpers. Nederland stijgt aan de top, maar als Rutte zo doorgaat, gaat de goeien het land uit! Of Rutte moet een keer half jaar wonen in een 3de wereld landen...en beseffen wat hij allemaal heeft. En die samson? die mag terug naar de kindergarden... er klopt iets niet met die man.. brr...krijg er rilling van die man.. bah!

Vandaag is nationale comingout dag.. Alleen ik heb niet eens een klerenkast...alleen een hangrek, alsof je in de winkel sta, leuke jurkjes hangen ertussen... Maar goeie initiatief van die bedenker. Hopelijk werkt dat, men moet gewoon als men elkaar accepteren. Ongeacht, zonder oordelen, als je het niet bevalt wat je ziet MOET JE NIET KIJKEN. Maar laat die mensen gaan. Anyway, succes vandaag met comingout, blijf lekker jezelf en je ding doen.

donkere dag vandaag, maar je hart is een zonneschijn... dus geniet van je dag en maak er gezellige dag van, whatever... gewoon genieten en wees dankbaar!

liefs.

Kijk meer naar jezelf ipv naar een ander

Kijk meer naar jezelf in plaats van naar een ander. Als je met goede intenties kijkt naar een inspirerende persoon zonder jezelf negatief te plaatsen, is het niet erg. Maar vaak kijkt men naar een persoon en voelen ze zich alleen maar meer gedemotiveerd over zichzelf. Je voelt je nutteloos, machteloos, hopeloos, alles wat je kan bedenken wat negatief is. Maar als je nou probeert om op een ander manier te kijken, kan je het wel goed doen. Woorden zijn geen daden, maar daden zijn daden. En daadkrachtig en standvastig zijn. Als je het heel graag wilt, zoals diegene, moet je dat vooral doen. Maar je kan er ook voor kiezen, dat je liever bij jezelf blijft, maar dat je het op jouw manier wilt uitvoeren en uitbrengen, vanuit je hart en ziel ernaar toe werken. Ieder werkt voor zichzelf op zijn/haar manieren. Doe het alleen op de juiste manier vanuit jezelf. Fouten maken mag, maar ga niet zitten mekkeren dat het er niets gebeurt. Je moet het zelf in proces laten uit komen. Begin met kleine stapjes. Ga geen grote sprongen maken, vaak zie je die kleine dingetjes niet en zul je gauw verkeerde beslissingen maken. Begin met kleine stapjes. Zoals je net begint leren te lopen, werkt het precies hetzelfde als jouw eigen proces. Kijken naar anderen kan jouw een bepaalde energie boots geven, maar ga jezelf niet neerhalen. Dat is niet de bedoeling en dat is ook niet de bedoeling van de maker zelf. Het laat al alleen zien dat je die vrijheid hebt en dat je er mag zijn om ook zoiets te mogen creëren. Dus ga lekker je eigen gang en doe je ding. Regelmatig check ik leuke websites voor inspiraties maar ik kan me soms wel een down voelen, en heel kinderlijk denken, maar je hebt het zelf in de hand. Kijken en woorden, zijn geen daden, informatie uithalen, weer wel. Dus als je echt wilt zijn en je gelooft daarin, ga ervoor. Maar vooral het belangrijkste is, DOE HET VOOR JEZELF. De rest komt vanzelf.

Nou Fijne Morgen, en Fijne Dag! Maak er een leuke dag voor jezelf! Je bent het waard!

liefs!

OMG

2de week thuis zitten is NO-GO for me, maar goed, ik zal het toch even moeten accepteren, dat dit even de realiteit is om te verwerken. Ik heb altijd gewerkt, vanaf me 16de al. Altijd gewerkt, ik zonder werk? Nee, behalve toen ik jaartje thuis zat wege me kind, dat is wat anders, daar had ik ook me handen vol mee, maar het was het waard om voor thuis te blijven, maar nog steeds, je bent ook maar een mens, contacten, sociaal omgang met mensen, omgeving, je moet jezelf blijven uitdagen in het leven, dagelijkse leven, niets moet, alles mag. Zodra je je gaat vervelen, (zoals nu), kan het wel eens goed of slecht gaan, je gaat dingen opzoeken, je gaat als een inspecteur op zoek naar iets wat jou aan het werk kan zetten. Je kan je hele huis dagelijks blijven schoonmaken, maar toch, dat is niet wat je dagelijkse leven wilt doen. Hallo, ik ben er nog hoor!!! Ik ben niet weg, ben niet dood! Ja soms voel je wel eens alsof je achtergelaten wordt of alsof je achter loopt van zaken, wat de buitenwereld gebeurt. Maar weet je, ik besef toch wel dat het ook goed is om eens stil te blijven staan en jezelf even weer opladen. Wie ben je ook al weer en waar was je al die tijd? Besef je wel wat je hebt, besef je wel wat je hebt opgebouwd? Dus stoppen met jezelf bekritiseren maar ga zelf op onderzoek wat je echt leuk vindt, daar is nu de juiste tijd voor! Maar ja, paar dagen geleden vroeg me ex collega, wat vind je nou echt leuk? Wat zijn je doelstellingen? Doelstelling is goed, als je heel ambitieuze 30-jarigen bent, (niet dat ik zo oud ben) maar op ten duur is dat ene vuur alweer kleiner en rustiger, het hoeft niet meer zo hoog en aanwezig te zijn. Het enige wat ik wil, is een werkgever met een hart op de juiste plaats, werken met mensen, goeie klik, en gewoon plezier hebben met wat je doet. De rest komt vanzelf wel. Maar waaraan zou je wel aan jezelf willen werken? Confidence is mijn favoriete woord, zelfverzekerd zijn. Buitenaf zien men mij heel zelfverzekerd, maar ik ben maar een simpel persoon. Ik kom zelfverzekerd over, omdat ik bepaalde kennis vanuit mijn omgeving heb opgebouwd, kennis en ervaringen en stukje karakter erbij heb gekregen afgelopen 5 jaar. ik kom zo over, maar ik ben ook maar een mens, ik ben misschien nog te bescheiden van mezelf, ik heb zoiets, waarom moet ik mezelf te koop zetten voor deze maatschappij. Je accepteer me maar zoals ik ben. Net als mijn vrienden die helemaal in het noorden wonen (nou, ... uurtje rijden) zij accepteren mij volledig wie ik ben en hoe ik ben, daar ben ik zo blij om en daardoor ben ik ook veel opener naar hen toe, omdat zij het toelaat voor wie ik ben. Bij andere mensen hou ik me op afstand, op de achtergrond, ik schaam me niet voor wie ik ben, maar ik ken mezelf daar te goed voor en als je beetje mensen kennis hebt opgebouwd, leer je daar mee om te gaan, sommige kunnen er niet mee omgaan met je hard waarheid, of je hard kern van iets, ik kan soms heel te direct zijn, maar ja, waarom zou ik mezelf eigenlijk moeten verstoppen. Maar ik heb ook inlevingsvermogen dus daarom hou ik er rekening mee met iemand z'n gevoelens. Ik zal nooit opzettelijk iemand willen kwetsen, maar soms heb ik wel eens de neiging om KEIHARD  te zeggen WAKE UP DUDE!! WHATTF...IS WRONG WITH YOU! maar goed, wie ben ik, ik ben niet diegene die mag oordelen en ieders z'n ding. Dus laat maar gaan, spendeer geen energie als diegene toch bij dat ene wilt blijven, prima toch! Punt.. en ga verder. Ik zeg niet dat ik perfect ben, alsjeblieft niet, ik maak ook fouten en dat vind ik niet erg, antwoord is wel wat doe je er mee.. Dus blijf je herhaaldelijke stomme fouten maken, tja,,, sorry, los het zelf maar op.

Ik heb dagelijks wekelijks sollicitatie, gesprekken is altijd goed en positief. Men ziet dat ik zeker ben over mijn stand van zaken, over mijn kennis, misschien kom ik te betweter over, maar nee, ik bedoel het goed, als men mij iets vraag over de situatie, kan ik inderdaad een antwoord geven wat je van een man verwacht ipv vrouwelijke antwoord. Wat niets mis is, maar mannelijke logica werkt veel sneller en directer naar mensen toe. En vrouwelijke is soms zo omslachtig. Draai er altijd eromheen. Waarom, zegt gewoon wat er op staat! En ja als ik dan op een volwassen manier mijn antwoord geef, dan merk ik gelijk, ok, wij hebben geen klik, jij zoekt drama, jij houdt van drama, jij hebt geen leven. NEXT!

Maar gisteren had ik echter een onverwachte leuke kennismakingsgesprek. Ik kwam met blanco gedachten naar binnen en ik zie het wel. Ik blijf gewoon mezelf en idd, het ging echt heel natuurlijk , soepel en vanzelf. Het was een prettige gesprek, omgeving is leuk, leuke werkgever, we staan op 1 lijn, prettige werktijden en ja, wat wil je nog meer. Maar goed, ik wil niet te hard van stapel lopen, dus ik wacht gewoon rustig af, ondertussen kijk ik verder.

Dus het is mooi weer, de zon schijnt, ik moet wat gaan doen, bloggen en internetten komen me strot uit, sorry! Aangezien niemand het toch leest! ahahhaah


Fijne dag!