Of iets langer zelfs. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Mijn laatste schrijven was op augustus 2014 en sindsdien heb ik met geen vinger meer aangeraakt of zelfs niet eens meer op mijn blog geweest. Het kwam puur doordat ik 'n baan heb gevonden, eindelijk iets waar ik heel lang naar zocht en zeer goed bij me passen. Maar natuurlijk zijn er ondertussen kleine dingen, maar dat zijn geen dingen waar je probleem moet gaan maken. Het zijn zakelijk en dagelijkse dingen, waarvan je denkt vanuit je eigen inzicht van zoveel jaren werkervaringen, dat het anders kan. Maar toch moet je eerst t bedrijf goed 'proeven' en dan pas kan je oordelen en langzamerhand naar je eigen hand uitwerken.
Wat dat betreft, heb ik het zeer naar mijn zin op mijn werk. Ik ga ontzettend graag naar mijn werk, mijn toko, mijn winkel en ik heb ook nog 'es een leuke collega's om mee te werken. Wat dat betreft zit het zeker tot nu toe goed. Eind februari en dan is mijn half jaar alweer voorbij, maar ik mag er vanuit gaan (finger cross) dat het gewoon verlengd wordt. Maar goed, het kan van alles en nog wat gebeuren.
Maar verder zitten we nu hier in januari 2015, al bijna aan het einde en februari begint voorspoedig weer, de tijd gaat zo snel voorbij. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat en dat is soms best lastig om mee om te gaan, want je wilt niets missen in je dagelijkse leven. Je wilt wat bewuster leven en meer het aanwezigheid voelen, vanuit je zelf. Niet meer vanuit je ego en niet vanuit hoe een ander leeft. Je hoeft niet te doen wat een ander doet. Ieders voor zich.
Maar toch laat ik me wel eens mee sleuren en heb ik het idee, dat ik toch met bepaalde dingen achterloopt en niet weten dat ik al best veel heb bereikt en juist die dingen die ik graag wil. En nog steeds wil en zeker dankbaar voor ben. Maar ik blijf die leegte voelen van binnen en ik weet niet goed wat ik er mee moet. Ik wil mezelf niet als een slachtoffer voelen en ik ben geen slachtoffer. Maar ik zoek altijd weer naar iets wat mij weer zo down kan maken. En hoe mezelf neer kan halen. Gelukkig heb ik mezelf goed lopen herstellen na al die jaren, dat die gekke gedachten mij niet meer gek laat maken, maar soms overheerst het nog steeds en soms moet je gewoon laten gaan.
Morgen weer een dag. Eigenlijk wilde ik meteen beginnen over iets wat ik kwijt wil, maar nu ik dit zo zie, kan ik beter op ander dag verder gaan. Ik ben beetje emotioneel moe, moe van mezelf, ik voel mezelf niet, ik zie er niet uit, ik zit niet lekker in vel. Je kan de schuld geven aan het weer of iemand, of iets, maar uiteindelijk heb je jezelf meer mee.
Er zijn zoveel dingen die ik kan oplossen voor mezelf. Wat vrolijker zijn, maar ik kan niet forceren. Wat gezonder eten, meer bewegen, maar echt bewegen, behalve dat ik altijd loop en van me werk en ook nog 'es hele dag sta, voel ik niet dat ik veel beweeg. Ik voel me zwaar, lichamelijk en geestelijk. Ik maak mezelf te moeilijk om stomme nutteloze dingen. Ja, ik geef gewoon toe. Het is gewoon zo. Ik kan er niet erom heen draaien. Het is zoals het is. Maar waarom doe ik er niets dan?
1 woord = LUIHEID - ik ben gewoon lui, ongemotiveerd, moe, zwaar en nutteloos. Inspiratie? Waar? Geen idee. Ik mis toch wel zeker het daglicht en het zonlicht. Verder ligt het aan mezelf. Ik moet iets doen voor mezelf, maar ik weet niet wat. Al 'n tijdje liep ik met gedachten ' ik wil iets doen voor mezelf' ...herhaaldelijk.
Normaal gesproken zul je dit soort dingen met je partner kunnen bespreken, maar hij is ook bezig met z'n eigen ding en alleen met z'n eigen ding. Prima, ik wil 'm niet eens mee lastig vallen. Ik moet me bezighouden met mezelf. Zo doet die ook. Mijn probleem in de relatie is, dat ik altijd MIJ ZELF moet gaan aanpassen op hun manieren en accepteren zoals het is en anders heb ik maar pech.
REALLY? R U FUCKING ME? ....
Liefde is een groot woord en mannen doen altijd waar ze goed in zijn, iemand anders de schuld geven. Liefde wordt op verschillende manieren gekoesterd, naar elkaar. Zoals ontbijten maken, koffie zetten, iedere avond staat het eten klaar als je thuis komt en nog andere dingen. En een ander doet opruimen, wc schoonmaken, was draaien, troep opruimen, was opruimen, keuken schoonmaken, badkamer schoonmaken, kleren opruimen, wat uiteindelijk geen zin heeft, het wordt toch weer rommel, partner naar de zin maken, eten maken wat die zin in heeft, luister oor geven, mijn mening en oprecht advies geven, dat zijn ook dingen die liefde geven.
Maar wat ik naar verlang, zijn af en toe, z'n armen om heen. Gekoesterd worden, niet als een aai bol op me hoofd, alsof ik een hondje ben, of weet ik veel, voel me net een klein kind. Maar dat ga je niet vertellen, dat hoort gewoon niet. Zeggen hoe diegene mij moet gaan aaien, is kinderachtig. Diegene voelt op die manier dat die zo wilde geven, nou prima. Dus soms kan je gewoon niet meer in woorden uitleggen wat je wilt of waar je naar verlangt. En het is altijd ik ik ik ik ik ik ik .....
Ik heb ook wel eens zin om geld uit te geven aan het huis, dingen die nodig zijn, maar vaak hebben t geld niet of we geven beide aan iets uit wat we zelf belangrijker vinden. Niets is voor een vrouw zo fijn om een klerenkast te hebben of opruimde badkamer of die rotzooi weg gegooid moet worden, want dat is ook liefde geven. Ik wou dat ik wat meer onafhankelijker ben en dat ik die dingen zelf doe, maar dan ben ik weer DIEGENE die weer alles moet regelen. Zelf die shitzooi moet kopen en zoveel verdien ik niet eens.
Ik moet trouwens een nieuw laptop hebben, want die oude van mij is ergens stuk gegaan en ja, helemaal weer opnieuw te installeren heeft geen zin, ik moet gewoon een nieuwe hebben en verder gaan met mijn eigen blog en weet ik veel. Ik zit niet graag aan iemand anders z'n spullen, want het voelt niet zo. En ik wil ontzettend al 3 jaar me wenkbrauwen laten bijwerken. Sparen lukt niet helemaal, altijd kom ik er maar net uit. We halen best veel boodschappen en dingen die best wel wat minder mogen, ik zou dus wat minder moeten drinken en minder eten, want ik ben een vreetzak, want ik eet gewoon 2 borden. Tja, logisch! Ik sta godverdomme te hele dag, druk in mijn eentje, geen tijd om te eten en te drinken en ik moet gewoon me werk doen. Ik kan moeilijk al die dingen laten liggen en zoek het maar uit. Ik heb gewoon geen tijd om te eten tijdens het werken en ja, logisch als je uitgehongerd thuis komt en je man heeft lekker gekookt en ik schep nog een keer op, wat ook liefde is, koester ik gewoon zeer dat ik het lekker vind.
Nee, ik ben een vreetzak. t Heeft me gekwetst die woorden. Het deed me zeer, alsof het glas van binnen gebroken was en ik ze horen vallen, pijnlijk over me hele lichaam en je voelt je weer alsof je hebt gefaald en dat je iemand anders weer hebt teleurgesteld.
Niet is goed, denk je dan. Zoals nu. Soms kan ik niet meer in woorden uitbrengen hoe het anders moet, diegene moet voelen en als het niet voelt, dan is het er niet. Klaar. Je kan niet altijd met je handleiding vertellen wat je wilt. Als het niet wederzijds is, dan niet.
Maar goed, ik stop er even mee, hopelijk heb ik ander keer een leukere verhaal. Ik ga even afleiding zoeken, want ik ben emotioneel moe van binnen en me tranen blijven maar komen en daar heb ik geen zin meer in, want ik ben niet de slachtoffer en ik wil me niet aanstellen.
dus bij deze, ik spreek je later!
