I never had a father, but I forgive him....

Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het lijkt, al ben ik een alleen staande ouder, maar mijn zoontje woont bij z'n vader en ik zorg ervoor dat hij niets te kort komt, maar elke kind die een gescheiden ouders heeft, heeft er last van, of het nou zonder vader of moeder is, het blijft een lastige proces in leven, hoe je ermee omgaat. Mijn zoontje houdt mij in levend, door te gaan, door te zetten, maar het blijft moeilijk als moeder zijnde, je voelt als een waardeloos moeder die haar kind bij een vader heeft achtergelaten, maar mijn gevoel zegt van niet, het was op dat moment juiste beslissing, ondanks wat 'grote mensen' denken, het blijft toch moeilijk, soms, als je bepaalde moment ziet, of meemaakt of via een film. Een vaderfiguur is net zo belangrijk als moederfiguur, papa en mama zijn de basis figuren in je leven die aan jou normen en waarden leren en je eigen ervaringen mag opbouwen. Maar ik moet toegeven, het is blijft lastig. ik mis ze allebei. Ik heb me vader niet zo goed gekend, of wel, soort van, hij is mijn biologische vader die mij en me zus en mam mee nam voor betere leven, maar hij had ook een andere gezin, maar hij koos voor ons, maar dat is alleen vanwege dat mijn moeder goed met haar financiën kan omgaan. En mijn vader niet, die maakt het alleen maar op. Mijn moeder heeft goed voor ons gezorgd, ondanks, het nare verleden, die je niet kan tegenhouden, het was gebeurd. Maar ik vergeef ze allebei, ik kan ze niet meer verwijten, vooral me vader niet. Ik woon samen met me vriend en af en toe, zo'n 2 a 3 keer in de week ziet hij haar. Het is zo'n een lieve vader op zijn manier, niet de ideale vader, maar hij is er wel altijd voor haar, maar niet zoals mijn vader. Ik dacht echt dat ik het had verwerkt, maar blijkbaar zit het toch wel dieper in mij dan ik dacht. Ik mis me zoontje iedere moment. Ik wil dat hij niets te kort komt, maar ik kon niet langer blijven met z'n vader, ik had het 4 jaar lang volgehouden, maar als ik langer was gebleven, had ik mezelf wel van kant gemaakt. Maar nu gaat het goed, ik heb heerlijke relatie met me huidige vriend, die mij genoeg geeft. Maar ik snap me zoontje z'n gemist wel. Ik had dat precies met mijn vader. Mijn vader, die nooit voor mij had gekozen. Ik word dit jaar 37 jaar, en hij gaat iemand die maar 2 jaar ouder is dan ik zelf. Hoe is dat mogelijk, wat een walgelijke man! Maar geeft niet, ieder moet maar doen wat goed dunkt voor hemzelf of haar zelf. Voor het zelfde geldt was me moeder misschien wel lesbisch geweest, maar dat is niet zo, die leeft altijd op zichzelf, maar zal ons nooit verlaten. Ik benijd mijn vriend wel eens, hij heeft een ouders, hij heeft papa en mama, die altijd voor hem klaar staat. Altijd klaar staat om hem te steunen. Hij zal altijd een papafiguur hebben en mamafiguur. Natuurlijk heeft iedereen z'n verleden maar hij heeft wel z'n vader en moeder, die hard werken voor hun gezin, zodat gezin  niets te kort komt. En niet zoals mijn vader die continu alleen aan hemzelf denkt. Het blijft soms zwaarder op het moment, wanneer ik een dochter met vader zie, op tv, op straat, waar dan ook. Ik zal die moment nooit koesteren. Misschien is dat wel mijn onzekerheid, mijn minderwaardige zelfvertrouwen in mijn leven, maar zelfgemaakt angsten hebt gemaakt, die nergens op slaat! Ik mag best eigenlijk zeggen, dat ik trots op mezelf mag zijn, ik heb hoe dan ook overleefd zonder mijn vader. Ik moet hem loslaten, net als al mijn angsten. Ik kies er nu voor om mijn vader en mijn angst los te laten, ik heb ze niet meer nodig in mijn leven, het zijn geen behoeften in mijn leven. Ik kan zonder hen verder leven. Ik heb een leven opgebouwd zonder hem. Maar ik zal hem altijd dankbaar zijn dat hij ons heeft meegenomen en z'n best heeft gedaan met wat hij kon doen, niemand is perfect, maar ik had liever een echte vader gewild die ook voor ons koos en ons echt wilde en niet alleen vanwege het geld. Hij weet niet wat hij mist. Zijn eigen echte bloedverwant. Ik vergeef hem maar ik vergeef mezelf ook, ondanks de keuze, ik weet uit diepste van mijn hart dat het goede beslissing was geweest, maar vanaf nu wil ik klaar staan voor me zoontje, hij moet weten dat ik altijd z'n moeder zal blijven en altijd voor hem klaar sta. En dat hij mijn alle waardigste is in het leven op dit moment. Voor altijd. 

Lieve papa, 
Ondanks dat je er even was voor ons, maar heel even, ik vergeef je, ik hoop dat je gelukkig bent, met alles, waar je ook bent, dat je gezond bent, ooit op een dag, kom ik je weer tegen en durf ik met heel mijn hart te zeggen, ' ik heb ooit van je gehouden en ik vergeef je' ..
dank je, liefst, 1 van je dochters...

Liefs puccy