kapot moe van alles om me heen...

Men beseft niet dat alles wat eromheen gebeurt, materiëler gebeurtenissen om je heen, wat geen waarde aan heeft, tot je op het moment pas merkt, dat het te laat is. We werken en werken maar door, beseffen niet meer wat het inhoudt, we worden mee gesleurd door de problemen van de maatschappij, de staats en de regering die niet samen kunnen werken, geen 2 handen op 1 buik kan zetten, geen warme hart meer hebben, het wordt steeds kouder en grauwer en grijzer. We moeten er bijna om smeken voor een beetje warmte van de zon, van de liefde, van de ware liefde, vanuit de menselijke aandoening, iets wat nog overblijft, iets wat nog puur is, is bijna voorbij. Dat gaan we beseffen, wanneer je ouder wordt, tot je beseft, dat je niet alleen wilt zijn, maar liefst samen wilt zijn, wat voor problemen er was gebeurt of geweest, het liefst wens je dat je nu samen wilt zijn. Grootste angst voor vele ouderen mensen die jaren samen zijn, is dat ze op ten duur afscheid moet nemen van elkaar, wie van de 2 gaat eerst naar 'huis'. Wie van de 2 blijft over en wat moet hij/zij doen? Ook afwachten op z'n/haar beurt om te gaan? Het beseft komt heel hard aan, tenzij je altijd bewust hebt geleefd, zoals je altijd hebt gedaan, zonder spijt, dan maakt het jou niet meer uit, wanneer je gaat, als het komt, ga je, als het tijd is, mag het. Maar mensen van onze leeftijd tussen 30 en de 40 jaren beseffen dat nog niet. Teveel bezig met sociale status, met sociale erkenning, bevestiging, laat zien wie je bent, bewijzen tegendeel tegenover je aartsvijanden, bewijzen dat je de man of de vrouw bent, weet je: NOBODY'S CARES! Zonder een label ben je ook iemand! De persoon wie jij bent, en kunt zijn, de persoon die je leuk vindt, ben je zelf. We hebben geen verlatingsangst, we denken dat we dat hebben, we denken dat we ons zelf gaan verlaten, maar hoe verlaat je je jezelf? Natuurlijk is het niet leuk als je partner je verlaat, maar daar kan je niet tegen houden, zolang je maar weet, dat jij net zo waard genoeg bent voor een ander, steeds bewijzen naar je wie je bent, steeds bevestiging vragen naar wie je bent. Het houdt een keer op met vragen. Besef het gewoon dat jij ook de ware persoon bent voor jezelf. Niemand anders kan je dat geven, behalve jij zelf. Niemand kan die liefde geven behalve je zelf, alleen jij weet wat echte liefde inhoudt, het is de persoon die jij bent. Erkenning en bevestiging krijgen en ontvangen, dat moet je aan je zelf geven, en niet altijd van een ander. Hoe jij van binnen voelt, straal je ook uit. Meer hoef je helemaal niet te doen. Wees lief en aardig voor jezelf. Je bent een goed mens, een warme persoon, die graag ontwikkelt en graag iets leuks wilt doen en gelukkig en gezond wilt zijn met de mensen om je heen. Laat die mensen ook eens met rust, het is ook gezond dat je zelf onderneemt en daaraan wat te doen. Valt ze niet altijd mee lastig met je onzekere gevoelens, soms is het goed om erover te praten maar je moet er wat mee doen. Praten vult niet altijd, je moet het gewoon doen en daar krijg je nieuwe energie van. Verander een keer je patroon in je dagelijkse leven, niet iedere dag het zelfde doen, als een automatische piloot. Doe iedere dag iets anders, al is het maar een half uur, iets voor jezelf, je voelt je opgeladen en je krijgt andere energie erdoor en laat je niet verder naar beneden trekken door je omgeving. Wat hun niet bevalt, is het niet jouw probleem. Natuurlijk moet je rekening mee houden, gebruik je gezond verstand, ga geen rare dingen doen, onnodige problemen opvragen, dat bedoel ik niet, ga lezen, ga schilderen, schrijven, buikspier oefeningen of ga stiekem zingen in de badkamer of whatever. Half uur aan jezelf geven kan zoveel betekenen voor een ander. Maak jezelf niet langer gek en laat het los. Als het komt, wees dankbaar maar laat het ook los. Je moet nu verder. Al wacht je op een juiste moment, dan komt er niets van, je moet gewoon eerst doen, dan begint de proces te werken en dan komt het naar je toe. 

tot ziens!