Aanpassen...

Je hele leven ben je aan het aanpassen. Aanpassen aan je taal, je omgeving, je mensen, je relatie en op je werk. Aanpassen doe je inprincipe uit respect, uit principe, voor de regels, denk om anderen en mee werken aan je relatie. Maar aanpassen betekent niet dat je jezelf te veel geeft en alsof maar doen voor een ander. Je moet wel jezelf kunnen blijven. Niet iedereen hoeft te weten wie jij echt werkelijk bent, als jij het maar wel weet van jezelf. Vaak doe je iets tegen je zin, maar vaak doe je het ook met plezier omdat jij het zelf ook leuk vindt. En dat voelt ook oprechter aan bij een ander. Geforceerd en tegen je zin dingen doen is maar voor heel korte duur. Daarom is het ook erg belangrijk dat jij weet wie jij echt bent en dat je jezelf volledig kan accepteren wie jij bent. Anders zou je ook niet van een ander kunnen houden. Ware liefde begint en zit in jezelf. Een ander dat is gekomen in je leven is mooi meegenomen en een bijzaak of een illusie. Uiteindelijk kom je alleen of tenzij je tweeling bent, en je gaat ook altijd alleen dood. Je neemt niets mee. Je laat alleen wat achter. Voor je nabestaanden. Goed of slecht, men is altijd blij dat ze je hebben leren kennen. Ieder voor zich. Op je werk moet je wel aanpassen, je mag best jezelf zijn, maar op zekere hoogte. Dat hangt van de werkregels en werksfeer af. Maar je relatie. Die passen zich altijd aan een ander. De waarheid klinkt heel hard, soms wil je dingen niet horen, of het is te kwetsend om te weten. Maar het is juist goed, om daarmee leren om te gaan met jezelf. Je kan zoveel van jezelf leren. Geven en geven en niets ontvangen..klopt natuurlijk niet. Maar wat je geeft, ontvangt je ook terug, maar misschien niet van diegene zelf, maar kan ook via een ander zijn of van een ander zijn, het kan iedereen zijn. Zolang je het maar echt meent! Maar soms word ik wel moe van mezelf. De oorzaak ligt toch bij jezelf. Je hebt het zelf in de hand. Als ik er voor kies om aan te passen aan die situatie waar ik eigenlijk niet mee eens ben, tja... dan zeg ik niets meer. Want je denkt uiteindelijk toch, tja, zo is het gewoon, klaar, accepteer het maar. Je hebt gewoon pech. Nee, ook al word er geen rekening gehouden met jouw gevoelens, nee, het gebeurt gewoon. Soms zijn de seintjes niet genoeg om te laten zien, soms moet je het ook gewoon hard op zeggen. Maar soms doen praten niet zoveel. Soms ben je een prater, maar soms ook weer niet. Je hoeft niet altijd op hetzelfde level te zitten, al voel je je afstandelijke energie. Zolang er liefde aanwezig is op welke manier dan ook, is het okay. Maar het is wel verstandig om beetje erover te praten. Gemengde gevoelens sparen is niet altijd verstandig. Dus wat los je er mee op? Je gaat elkaar ontwijken, je houdt eens een keer bezig met jezelf, maar dan hou je een schuldgevoel over, omdat je anders nooit zo doet. En nou ineens wel. Daarom is het belangrijk, BLIJF BIJ JEZELF... als een ander niet kan waarderen of ermee omgaan is het hij /zij hem/haar probleem. Niet die van jou. Natuurlijk wil je altijd praten als je iets dwars zit, maar teveel zwakte laten zien, is niet altijd even juist. Het hangt ervan af. Diegene verlangt niet van jou dat jij zo moet zijn, maar dat jij juist gelukkig moet zijn, voor jezelf. Dan komt de rest wel goed. Maar soms kan je het ook anders oplossen, kijk maar meer naar jezelf en doe er wat mee. Als diegene ziet dat jij verandert en relaxer uit ziet, dan merkt het vanzelf wel. Dus zorg altijd eerst goed voor jezelf en dan pas een ander. Het klinkt heel erg ego, maar je mag best egostripper zijn, en niet egotripper! Teveel aan een ander denken of geven is ook niet altijd goed. het is niet verkeerd om echt eens aan jezelf te denken. Niemand is niemands bezit. Alleen je angst maak je bang, angst weerhoudt je creative gedachten, weerhoudt je om dingen te doen die je leuk vindt. Angst verblindt je. Die angst die jezelf hebt opgebouwd. Dus kan je ook afbouwen. Breek 1 voor 1 die angstbaksteen van je af, visualiseer dat je het doet, alsof. Iedere dag doe je 1 angstbaksteen weg, tot je de weg ziet, tegen het horizon aan, dat oneindigd uitziet, want er gaan een wereld voor je open. En daar is het, al die tijd, aanwezig, wachten op jou. Lieve mensen, hou van jezelf, waardeer jezelf. Fijne avond! Liefs puccy