Een grote moment van twijfel....aan jezelf...

Wat doe je als je enorme twijfel hebt aan jezelf? Lastig.

Al paar weken thuis en je hebt afgelopen tijd weinig gewerkt als desbetreffende functie die je heel graag wilt doen en word je ineens gebeld, omdat je een oproep bent, ga je ineens enorm aan jezelf twijfelen. Laat ik het even bij het begin beginnen. Paar maanden geleden had ik gesolliciteerd voor die functie en het ging goed. Ik mocht proefdag draaien en er waren ook 3 andere kandidaten die ook heel erg goed waren en meer ervaringen heeft dan ik. Maar goed, ik kan altijd proberen en kreeg de kans om een proefdag te draaien bij die bedrijf. Het ging op zich heel erg goed, het was leerzaam. Maar ik merkte toch wel, dat ik best moeite heb met bepaalde dingen. Je moet je enorm aanpassen, qua uiterlijk, houding en manier van spreken. Op zich is dat geen probleem voor mij, ik heb dat ook goed gedaan. Maar uiteindelijk was ik het toch niet geworden en werd die andere uitgekozen, mede omdat ik toen een opzegtermijn had en ze waren best tevreden over mij, alleen ze vonden het ook dat ik bij bepaalde dingen wat meer moeite had en meer begeleiding bij nodig had. Nou ik geef ze gelijk. Maar goed, mocht het later weer zo'n functie vrijkomen of als er iets tussen komen, mag ik alsnog proberen, mochten ze in de problemen zitten. Maar sinds gisteren werd ik ineens gebeld na maanden of ik kon werken as maandag. Ik was natuurlijk dol enthousiast en heb te vroeg ja gezegd, waaruit ik toch begon te twijfelen, hey, wacht eens even... Weet je het zeker, dacht ik. Maar goed, ik negeerde die gedachten en ga er voor. Waarom niet. Ik zou vandaag ingewerkt worden en dan moet het goed genoeg zijn om in mijn eentje te gaan werken as maandag. Maar steeds die gedachten door mijn hoofd, begon ik steeds meer te twijfelen. Tot de telefoontje weer ging van een ander. Die wilt namelijk spreken hoe en wat. Prima, maar ze vertelde mij ook daarna bij, dat ze echter niemand konden vinden en uit noodzaak hadden ze mij maar opgebeld, zo van, tja, kan proberen, dan hebben ze hun werk gedaan. Maar ik voelde me daarna niet goed bij. Dus ik dacht ok, laat maar, het zal wel. Maar ik werd opgegeven moment zo paniekerig en onzeker en ga enorm twijfelen aan mezelf. Ik kreeg die avond een document opgestuurd die ik even naar moest kijken. Ik dacht, ik word hier benauwd van, soort van paniekaanvallen. Maar goed, ik maar negeren, die onzeker gevoel, ben gewoon gaan slapen, maar slapen lukte al niet, steeds wakker en onrustig en erg moe en ik zag er best tegenop. Dus bij deze was ik toch gewoon opgestaan en een bericht gestuurd naar diegene die daar over gaat, met pijn in mijn buik, heb ik het toch gedaan. Met eerlijke waarheid heb ik gewoon opgestuurd en toen daarna nog officieel per mail. Ik voelde me hier niet goed bij. En ja ik ben uiteindelijk blij dat ik het zo heb gedaan. Het voelde niet goed, niet voor het bedrijf, niet voor het buro en niet voor mezelf. Als ik iets heel graag wil, wil ik het doen voor mezelf en dit wilde ik het helemaal niet. Ik ging zo enorm aan mezelf twijfelen en ik weet dat het goed bedrijf is en ik kan maar beter eerlijk zijn dat ik hier niet klaar voor ben. En dat voelde goed, ondanks wat er daarna gaat gebeuren, heb ik daar begrip voor. Hopelijk begrijpt ze het en zo niet, dan heb ik mijn zegje gedaan. Ik kan hier niet verder op in. Voor nu, deze moeilijk tijd, moet ik toch iets doen wat mijn sterke punten zijn en daarna zie ik het wel. Het voelde gewoon niet goed. Dat was het.

Dus wat moet je doen als je twijfel? Ik had kunnen proberen en dan maar zie het wel. Maar ik ken dat bedrijf en ik wil geen fouten maken, en wil meteen me best ervoor doen. Had er ook zin in , maar ik hoorde steeds getwijfel aan me stem, nee, niet doen, gaat niet. Weet niet of dat onzekerheid is, maar ik weet wel, dat ik van uitdaging houd, maar deze zie ik niet als een uitdaging. Je kan het zien als een slappe hap, of slappe was van mij, maar dit is echter de eerste keer dat ik op deze manier zo ben. In mijn hele werkervaringen van hier tot waar dan ook, is mij dit nog nooit overgekomen. Ik dacht dat ik gek werd. Ik werd gewoon niet goed. Dus hoe het ook loopt, ik ben blij dat het ik heb gedaan, en ik heb hier vrede mee, ik zal waarschijnlijk niet meer voor ze werken, maar dan weten ze in ieder geval waar ze aan toe zijn met mij.

Als het niet goed aanvoelt, vanuit je gevoel, je buik, maag, onrustig, dat zegt al iets over je intuïtie daar moet je niet aan twijfelen, maar soms is het ook goed om gewoon te doen, ga er voor, maar dat is makkelijk gezegd. Dus lieve mensen, luister naar jezelf... ondanks je omgeving. Maar als je er klein hoopje in je maag zit, moet je het gewoon doen, bij mij was het geen hoopje maar hoop misselijkheid.

liefs!