Depressie is n groot woord, gisteren heb ik even wat op n twitter paar dingen erover getypt. Gewoon, uit me gedachtengang. Paar dagen geleden was er n bnn'er overleden. Hij had depressie. Hij had zelfmoord gepleegd. Heel sneu voor de nabestaande, want die vraagt er niet om. Maar begrijpen ze t wel waarom die dat heeft gedaan? Men verwacht natuurlijk niet zo zwaar, maar pas als echt bij jou gebeurd, dan is je gevoel anders. Want t staat dichter bij je, maar ook weer ver weg.
Wat moet je ermee denk je. Ik las hierover iets in d3 krant, dat men nog steeds beschamend voelde om erover te praten, want t GAAT ZO GOED MET ME, JA HOOR, ECHT WAAR. IK GENIET VAN ME LEVEN. Diep van binnen zak je liever weg en helemaal diep de grond in.
Ene dag voel je dat je de hele wereld aan kan en op n andere dag kan je zoooooo niet meer aan en t voelt alles zwaar aan. Want je voelt opgegeven moment niets. Je kan niet normaal nadenken of helder denken, maar wat is wel normaal denken?
Hoe moeten we eigenlijk denken? Hoe moeten we onze oprechte liefde delen? Hoe moeten we onzelf verklaren en waarom moeten we alles verklaren. Er is soms geen woorden meer over, want soms weet je het ook niet meer. Zoveel open en niet open vragen. Als t zo makkelijk kon, konden we normaal met elkaar omgaan. Maar waar komt die depressie vandaan? Zit het in je opvoeding of is het iets wat je hersenen doet of gevoel, emotie, waar je geen controle hebt. Daar zit zeker wel een diepe studie achter en je hebt allerlei zelf-hulp-boeken op een wetenschappelijk en spirituele manieren. Voor ieder die denkt dat het past. Uiteindelijk schrijven we allemaal over hetzelfde, maar met andere woorden en benamingen.
Maar goed, ik vind zelf heel sneu, dat hoe dan ook, de wereld is klein of groot, niemand kan erin of eruit komen. In de zin van, als je hoofd vol zit, zoek je eigenlijk naar een afleiding, maar als je die afleidingen zelf niet kan bedenken of je hebt geen 'fantasie' over hoe je erheen moet gaan, kom je echt niet uit. Je blijft in een dolle cirkel lopen en soms kan je wel jezelf helemaal het liefst weer terug kruipen waar je vandaan komt en het liefst wil je helemaal je leven opnieuw doen. Tenminste, bij mij dan. Ik heb spijt van aantal dingen maar ook weer niet. Het leven heeft mij tot nu zo gelaten en alle overwegingen heb ik zelf gemaakt, die keuzes waren mijn eigen verantwoordelijkheid. 't Enige waar ik echt spijt van heb gekregen is dat ik te makkelijk was geweest tegenover mijn kind. Ik had het liefst mijn kind willen meenemen. Maar ik kon het niet. Ik kon niet uit mijn eigen egoïsme mijn kind meenemen in her en daar. Ik wil hem niet uit een veilige omgeving weg nemen. Hij zal altijd mijn kind blijven, hoe dan ook. Die beeld toen hij nog zo jong was en ik weg moest, breekt iedere keer mijn hart. Hoe kan je als moeder-zijnde zo hebben gedragen? Waarom heb ik er niet voor gevochten, waarom was ik niet gedreven om door te zetten. Maar ik kon niet. Ik moest gewoon weg uit die huis en weg van mijn ex.
Jarenlang heb ik als een robot geleefd en dacht dat ik altijd goed deed en volgens zijn normen en waarden goed had gedaan, maar het was desondanks alles, zo ongewaardeerd, je voelt je je respectloos en waardeloos. Ook in die periode had ik zware depressie gehad, waardoor ik soort van lichamelijke ziekte had gekweekt, zoals hoofdpijn, vaak ziek, vaak afwezig, het leek zo anders in die tijd. Ik bedacht alleen hoe ik mijn leven kon beëindigen en hoe ik uit die cirkel moet komen, want wat ik ook deed, het was nooit goed. Ik dacht bij mezelf op ten duur, ' JE LIJKT WEL GEK' ..
Op 'n dag, die dag wat voor mij een grote les was geweest en mijn ogen had geopend, was op een anniversary dag, dat we samen vierde, hopende dat ik ten huwelijk werd gevraagd, wat ik mijn hoofd dacht, dat het goed ging, had hij iets tegen mij gezegd, wat mijn hart per direct brak. Het was een open-eye-moment. Tranen vielen naar buiten, nonstop van restaurant tot naar huis toe. Ik kon niet stoppen. Thuis gekomen pakte ik een fles en ik zoop me helemaal los, de volgende dag, dacht ik... wtf ! Hier kan ik niet zo verder gaan.
Tja, wat de rest was gebeurd.... tja, anyway, ik ben hoe dan ook eruit gekomen en om vele redenen of wel of niet goed was. Ik moest wel. Het was voor de trein springen of dit. Ik koos gelukkig voor de laatste en ik ben zeer dankbaar met mijn partner, die mij volledig accepteer zoals ik ben, ik hoef me niet meer iemand anders beter voor te doen, ik kan volledig, trouw mezelf zijn.
Nu op dit moment heb ik last van n terug valletje en t heeft altijd te maken met me werk. Elke baan die ik heb gehad, voelde ik me altijd ongelukkig. Er was altijd iets wat in de weg staat. Mijn impulsiviteit van baan veranderen, heb ik altijd achteraf spijt van. Ik weet heus wel dat bij elke baan wel voordeel en nadelige situaties kan plaatsen. Maar ik wil NU echt goed doen. Ik vind mijn huidige werk erg leuk en ik doe ook echt waar ik goed in ben en precies wat wil, maar ik voel me zwaar genaaid door mijn werkgever. Iets wat afgesproken was, heeft ze niet waar kunnen maken en ik ga maar door. Als ik op mijn werk kom, blijf ik altijd goed mijn werk doe, ondanks tegenstelling van de situatie. Die klanten hebben niets te maken met mijn issue. Dus gewoon pokerface en doe me ding tot sluitingstijd en kan ik weer afsluiten. Ik heb me bewezen dat ik echt de goeie werknemer ben en ik doe veelal extra, meer voor mezelf en uit mezelf, maar de resultaat mag er zijn. De omzet stijgt alleen maar. De winkel ziet er altijd top tot teen uit. Ik heb echter al genoeg bewezen dat ik veel meer moet gaan verdienen. Dit is ook weer n les voor mij. Jammer genoeg, ik mag mijn werkgever echt, maar ook zij doen wat t beste is voor hun. Maar jammer niet goed genoeg voor hun personeels.
Ik wil leven. Ik wil t gevoel hebben dat ik leef. Ik wil mijn vriendinnen en vrienden kunnen opzoeken, zonder maar n dubbeltje moet omdraaien. Waarom ben ik altijd de pineut? Ben t gewoon zat!!!!
Klaar voor vandaag... geenzin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
wees niet bang om een reactie of een bericht achter te laten, ik zal je niet bijten en wie weet kunnen we van elkaar iets leren. Fijne leesvoer!