Opgesloten

voel ik me. Ik zit niet vrijwillig thuis, ik was gedwongen om weg te gaan, om iets anders te vinden. Ik merk dat ik best afhankelijk ben van bepaalde dingen. En werk was mijn 'veilige thuishaven', mijn vrijheid, mijn onafhankelijkheid, natuurlijk is het anders, dan werken voor je baas, maar ik verdien wel mijn eigen geld, ik was van niemand afhankelijk en kan zelf bepalen wat ik er mee doe, zolang ik maar netjes me rekeningen kan betalen en eten en andere dingen. Mijn 5e maand thuis zitten, ik word gek, ik ben zelf een huismus en zit en ben graag thuis maar buiten omheen vind ik het altijd heerlijk om naar huis te gaan, nu verlang ik zo naar dat ik weer kan werken. Ik weet dat die moment er zeker aan komt, het is er al, ik moet nog even geduld hebben, en mijn geduld zal zeer gewaardeerd en beloond worden. Het kan niet anders. Dus ik moet nog even doorbijten en ik kan die muren niet aanspreken of deze laptop die misschien al gek van mij word. Gisteren was er op de tv van de wereld draait door of eergisteren eigenlijk, was een film over een man, die leeft echt helemaal alleen, tot er een uitvinding kwam, hoe zou het zijn als 'google' ineens tegen je zou praten? Aan de ene kant kan het grappig zijn maar daar begint het al. Nog even, dan hebben we elkaar niet nodig. Mijn vriend werkt fulltime en ziet elke mensen om zich heen, logisch, maar als hij thuis komt, dan is hij te moe om nog eens lekker gezellig met mij te babbelen, ik snap het wel, maar ik mis echt gewoon de sociale contacten. Ik heb zelf al een contact stoornis maar ik wil wel nog steeds laten zien dat ik er ook nog ben. Ik word er moe van mezelf, steeds mezelf aankijken, die spiegels, al die opsmuk opmaak dingen, ik heb het beetje gehad en ik wil mezelf absoluut niet verwaarlozen, maar als het zo door gaat op deze manier, komt er waarschijnlijk wel ja. Dus me vriend maakt een doodleuk grapje, ik was al niet in mijn mood, 'nou misschien moet je zo'n ding nemen..een computer die tegen je praat, ... nou ik kon er niet om lachen, ik zei terug 'nou dan kan je beter alleen gaan wonen...' .. hij hield z'n mond. PUNT

Stel je nou voor, dat er over 10 a 20 jaar echt wel zo bestaat, dat alles wordt bestuurd door een systeem, dat men op gegeven moment van elkaar gaan vervreemden, niemand die in reallife met elkaar durft aan te spreken of te praten, al die films die zijn gemaakt, komen misschien echter zo uit, je weet maar nooit. Ik zie dat liever niet, ik hou nog steeds van nostalgie en dat wil ik zo blijven houden. De echte mensen, de echte dieren, het echte leed pijn liefde kunnen voelen. Nee, geef mij maar echt. Het is alweer vrijdag, gelukkig, maar goed, ik ben toch alleen, dus ik ga maar me weer vermaken met youtube of whatever, er is geen werk, zo te zien, dus ik moet nog even doorbijten tot dinsdag!!!

Nou ik wens jullie een fijn weekend alvast! Liefs!~ ik doe me best!