Ik raak altijd in paniek en teleurgesteld

wanneer ik mijn bankrekening zie, zwaar vermoeiend! Elke maand moet ik ploeteren (thuis dan) creatief bedenken, hoe ga ik het dit keer redden met die waterbelasting en gemeentelijk belastingen. Ik blijf maar continue uit te rekenen wat ik mag uitgeven, eigenlijk niets dus. Maar gelukkig betaalt mijn vriend voor de komende periode al grote gedeelte van de rekeningen en de boodschappen. Ik red het gewoon niet met mijn ww. Heb ik daarvoor 20 jaar gewerkt voor zo'n kinderlijke bedrag? Zelfs een 16 jarige die bij de McDonald werken verdienen meer dan ik. Ik vind het zo balen. Ik hou er niet van om van de ww te ontvangen, maar op dit moment heb ik geen keus. Door de financiële beperkingen kan ik geen kant op, ik kan mezelf niet ontwikkelen, ik kan niet shoppen, ik kan niet sporten, ik moet continue bedenken wat ik wel kan doen zonder geld. Met ov kost geld, ergens naar toe gaan kost geld, verjaardagen, waar ik nu al geen zin heb. Van de week had ik natuurlijk beetje te veel (eigenlijk niets maar voor de ww ontvangers is het veel) uitgegeven, omdat ik mijn afwijzing had gekregen en ik kon het niet verwerken en wat doen vrouwen? Shoppen! Maar nogmaals, ik heb er geen spijt van, de helft was meer voor het huis en eten. De rest heb ik maar beetje mezelf verwend. Dus voorlopig kan ik het niet meer dan 1 items kopen, tenzij ik ineens een loterij win, maar ik kan zelfs niet eens een loterij kopen, laat staan winnen... Door deze situatie lijkt het niet erger dan het is, maar als vrouwzijnde, vrouw iemand als ik, kan daar echt slecht tegen. Ik ben altijd onafhankelijk geweest en ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van een man, hij is een lieverd, daar niet van. Maar deze maatschappij maakt mij wel zo afhankelijk dat ik niet verder op kan gaan. Ik kan mijn laatste afwijzing nog niet helemaal los laten, ik ben er nog steeds boos om, zo stom, ik moet verder en laat het en mezelf niet als een slachtoffer maken, mijn vriend geeft wel steeds aan, dat z'n vader nooit zichzelf zag als een slachtoffer, die werd ook vaak gediscrimineerd en die stond er gewoon boven op. Maar hij weet niet hoe het is, dat er zelfs nu van deze tijd dat je gediscrimineerd voelt, ik ben een aziaat. Wij doen niets, wij zeggen niets, misschien is dat wel een probleem. Wij hebben zoiets van, ach laat maar, komt wel. Hij heeft dat misschien nooit meegemaakt, maar ik word er echt alom gediscrimineerd hier door mensen en vrouwen waar ik woon, hoe ze naar me kijken en hoe ze op me neer kijken, al weet dat ik er niets van aan moet trekken, maar toch, ik doe ze geen vlieg kwaad en wat voorheen is gebeurd, is niet mijn schuld, ik pik geen mannen van hun af, heb geen verhouding met hun vriendjes, ik doe helemaal niets. Maar goed, als het om bedrijven gaat en ik solliciteer me wel raak, maar voor sommige bedrijven solliciteerde ik wel met harte, want die wil ik echt heel graag, maar dan krijg je zo'n reactie terug dat ze wel tevreden waren met de gesprekken maar ze zocht toch iets meer naar een sterk profiel. Wat voor sterke profiel willen ze hebben? Het is een buitenlandse merk, mode merk, meer voor blanke blonde vrouwen gemaakt, maar ik ben zo vernederlands dat ik mezelf meer zie als een nederlander dan een aziaat. Ik kom ook zo over wanneer ik mijn bek open doe maar blijkbaar kom ik meer te zachtmoedig over. Het maakt niet meer uit wat voor merk ik solliciteer, ik word gewoon afgewezen om iets wat onzin is. Vind ik zelf. Mensen die met mij hebben gewerkt, zijn er zo verbaasd daarover. Hoe kan dat? Dat is toch belachelijk! Mensen verwachten dat ik al zo'n meteen een baan zou krijgen maar nu zit ik al bijna half jaar thuis, de gat wordt steeds groter en de drempel wordt ook steeds hoger, dat het veel beperking gaat geven vanuit bedrijven naar mij toe. Ze zullen de reden zoeken waarom men mij steeds niet aanneemt. Daarom maakte ik erop uit vorige bericht, misschien moet ik maar gaan transformeren naar blond haar, blauwe lenzen en me anders gedragen, de persoon wie ik niet wil zijn en ook niet wil zijn. Maar wat moet ik doen??? Ik kan niet van 0 uren contract leven en ik hou gewoon niet om voor LOUIE VUTTON te werken, targets te gaan halen voor die mensen, daar gaat mijn hart er niet van uit, ik wil iets doen waar ik zelf achter sta, maar nu ben ik echt geneigd om maar gewoon te doen. Eigenlijk begin ik beetje spijt te krijgen dat ik het had afgewezen, maar me gevoelens en me hart waren zo op tegen, dat ik echt niet gelukkig zal zijn. Moet ik werken voor het geld of voor iets wat ik leuk vind. Als je het goed doet en je vindt het leuk, dan zal je ook veel geluk uitstralen, maar als je iets wat tegen je werkt, dan zul je niet succesvol zijn. Dan werkt het averechts. Ik moet in mezelf blijven geloven dat er echt iets komt voor mij, dat het er al is. Iets wat bij mij past! Iets waarvoor ik kan betekenen. Mode wereld is een oppervlakkige wereld. Ik kom de kantoorbaan niet binnen, dus ik moet iets anders bedenken, ik moet de modewereld instappen, maar zelfs dat kom ik er niet in, waar moet ik dan heen? Welke kant moet ik op?

Ik moet doelloos kijken hoe druk mijn vriend heeft met z'n werk en z'n optredens en hij werkt te veel en hard en is de laatste tijd vaak ziek, en ik kan hem niet geruststellen dat het goed komt, ik doe me best om wel te blijven geloven maar als je half jaar lang afwijzingen hebt gekregen, ga je geloven wel wat naar beneden zakken. Van binnen huil, van buiten ben ik zo boos en teleurgesteld in deze maatschappij! Wanneer heb ik een keer geluk of wanneer komt geluk voor mij deur? Iets in ieder geval. Al hoewel ik weet dat ik niet op moet geven en door gaan en dat is ook eigenlijk het ENIGSTE  wat ik heb. Doorgaan als een blinde koe of een mol. De zon schijnt vandaag en zal de halve dag wel droog blijven en ik was van plan om even naar action te gaan maar dat ga ik dus niet doen, Action is voor mij net als ikea, je kan uren rond zwerven daar, leuke prulletjes kijken en dan ga je weer naar huis met 2 a 4 dingetjes van 5 euro bij elkaar en ga ik weer happy naar huis. Ben ik toch blij dat ik die statement ketting van de primark niet had gekocht, al was het 5 euro, maar voor mij was het te duur geweest!

Ik hoop en wens echt dat ik zo snel mogelijk een baan krijgt. En echt, ik zal zo van harte blij zijn en meer waarderen en dankbaar zijn, al weet ik niet wat ik er voor over heb, maar in deze maatschappij laten ze je niet veel keuze geven. Uiteindelijk moet je doen wat je leuk vindt en op die manier zul je wat langer volhouden en succesvol voelen. En meer delen en elkaar helpen. Maar nu op dit moment kan ik niemand helpen, ik kan alleen maar luisteren en adviseren, maar ik heb zelf een probleem. Maar goed, dan moet ik maar accepteren dat ik voorlopig hier binnen de muren moet blijven, internetten mijn enige uitweg is om wat van te maken, en schoonmaak werk doen, was doen, koken, leven als een huisvrouw (waar ik super hekel aan heb) en zeker niet leuk vind, maar moet gebeuren, als je met een aap in een appekooi woont.

Ik voel me best agressief, mede omdat ik me energie niet goed kan uiten. Ik kan het niet kwijt. Ik ga niet iedere dag wandelen, ik moet gewoon wat actieve dingen doen en zegt niet dat ik moet hardlopen, ik haat hardlopen en hardlopen is voor mij heel slecht. Daar is mijn lichaam niet voor gemaakt. Vroeger had ik allerlei testjes gedaan en conclusie is dat ik snellopen beter voor mij zal zijn dan hardlopen, maar snellopen, met wat voor schoenen? Heb ik niet eens. Alleen dansen maakt mij gelukkig, ik vind het leuk om te dansen, maar als je wilt dansen kost je het 45 euro per maand! En dan nog moet je reiskosten ook nog betalen, want het is niet in mijn buurt. Al begin ik 'n beetje hekel te krijgen aan Haarlem, maar dat moet ik niet doen, dat is meer dat ik hekel gaat krijgen naar mezelf toe, dus heb er niets aan. Ik vind de mensen in haarlem gewoon niet aardig! In amsterdam kan ik anoniem gewoon door de stad lopen, als een onzichtbare muis, heerlijk! Ik voel me niet gepasseerd en ik kan gewoon mezelf zijn zonder dat er aangestaard wordt. Ik voel me net een punk in haarlem, je valt op, of je kledij oogt anders dan ze gewend zijn, ik ben niet bekakt gekleed, ik heb geen yuppie kapsel, ik draag geen stinkende zoetige oma parfum, en nee ik heb geen chanel. En nee ik ga niet met Haarlemse mensen om hun hielen te likken. En allemaal eten ze thuis broodje pindakaas. In mijn hartje wil ik ooit in Amsterdam wonen, wel op een goeie buurt, rustige buurt, dat heb je echt wel! Vorige jaar zomer gingen we vaak naar Amsterdam wandelen, kwamen op plekken waar het heel stil en rustgevend is, maar helaas is Amsterdam onbetaalbaar om te wonen en me vriend houdt er niet van. Z'n kind woont hier dus ja, dat snap ik ook wel. Maar ja, ik zie mijn kind ook niet vaak. T enige wat Amsterdam nog niet heeft is de Primark HAHAHAHAAHAHAHAHAHAHAHAH... ja ik ben echt een budgetproof mens! And I'm proud of it!!!

Maar goed, ik sluit het hierbij, ik ga maar films kijken voor afleiding en misschien ga ik toch wel even naar buiten, frisse lucht en kleine boodschapjes doen voor komende dagen, want dan blijf ik gewoon binnen, veilig van de portemonnee.

Dus lieve mensen, wees dankbaar en waardeer het leven in het NU. als je hebt, ga er voor, en als je niet hebt, bedenk wat anders, dat geldt ook voor mij, ik doe me best!

Liefs!