Maar na die laatste gesprek heb ik afgelopen paar dagen lopen te analyseren over mezelf. Wie ik echt ben en wie ik echt voor doe, ben ik dit wel tijdens me gesprek of speel ik eigenlijk iemand voor of ga ik een geforceerde gesprekken voeren, als je volop vragen krijgt binnen no time, waar je geen antwoorden op kunt bedenken? Al weet ik dat het beste is om jezelf te blijven. Representatief uitzien en natuurlijk mag je best goed voorbereiden op aantal 'attack' vragen. Maar soms kom je er niet uit en dan merk je wel achteraf hoe het wel mee viel of best tegen viel.
Ik ga gewoon twijfelen aan mezelf (daar heb je het weer) of ik mezelf wel goed vind als storemanager of als leidinggevende functie? Kan ik het handelen? Ja of nee? Ik zeg tegen mezelf ja, want je hebt die werkervaring, alleen communicatief is wat minder. Hoe ga je het overbrengen. Ik ben niet altijd gemakkelijk om in woorden te brengen. Soms moet je eerst even relativeren of je wel duidelijk bent naar een ander. Begrijpen ze het wel? Ben ik duidelijk geweest? Of praat ik nu in een andere taal. Men zegt ook vaak tegen mij, wat in mijn hoofd afspeelt, ben ik al 10 stappen verder, maar je moet het in NU zijn en realiseren naar andere toe. En op die manier speel je een duidelijke factor in de communicatie.
Misschien wil ik helemaal niet de baas zijn of baas spelen, waarom? Ik zou niet willen. Of ik kan het wel maar dan stoor ik me weer aan waarom ze zelf niet kunnen nadenken. Oh even, dacht je...al die mensen die onder mij moeten werken, die moeten het zelf ook nog leren zelf na te denken. In de winkel staan is niet alleen maar lachen en mode show spelen, het is hard werken! Keihard werken. Iedereen die nooit in de winkel heeft gestaan, onderschat het heel vaak verkeerd! Dan zeggen ze, had je maar moeten studeren! En wat dan nog?! Als jij het leuk vindt om in de winkel te werken en je krijgt heel veel energie van, moet je ervoor gaan. Maar ook in de winkel moet je zelf nadenken. Sommige bedrijven staan er voor open en sommige niet.
Maar dan vraag ik mezelf af, wat vind ik nou eigenlijk leuk om in de winkel staan? Eigenlijk? Eerlijk...
Nou eigenlijk vind ik veel leuker om mensen te helpen. Man, dames, kinderen, jonge meiden of jongens, maakt niet uit. Ik vind het leuker om ze meer positieve energie boots mee te geven. Vele jonge meiden weten natuurlijk niet altijd wat ze willen. Ze volgen de trend vanuit de fashion bloggers of tijdschriften of reclame, tv series, noem maar op. Ik vind het altijd leuk om iets mee te geven, iets waar ze anders naar zichzelf mag kijken, ipv altijd maar naar andere te kijken. Juist die jongere mensen zijn gevoeliger en neemt alles snel negatieve dingen aan en onderschat zichzelf ook vaak verkeerd. Maar om ook voorbeeld te geven, ik geef ook graag advies aan vrouwen.
Vrouwen die eenmaal alles hebben wat ze hebben wilt maar nog steeds niet gelukkig zijn met zichzelf en nog steeds niet weet hoe ze aan moeten kleden? Vrouwen die geld hebben, zijn niet altijd goed gekleed, die volgen ook de trend mee via etalages tijdschriften reclames of van hun vriendinnen of ze kijken stiekem ook naar Fashionista wat eigenlijk voor jongere meiden zijn bedoeld. Ook die vrouwen die al 4 kinderen of minder hebben gebaard, wil ik graag helpen. Sterke punten naar voren halen en minder punten camoufleren.
Niet iedereen heeft een luxe om zomaar even goed geholpen te worden door een pro Styliste. Tegenwoordig willen ze ook niet meer geholpen worden, bang dat ze aangesmeerd zijn en ze moeten toch op hun centjes letten en niet meer miskoopjes doen. Kan ik me goed voorstellen. Maar daarom sta ik graag in een winkel, voor een merk of toegankelijke zaken waar ik echt achter sta. Ik leef me helemaal uit als een Styliste. Ik maak graag praatjes met mensen, geeft ze graag een goed gevoel mee naar huis, en dat is denk ik het allerleukste van het vak om in de winkel te staan.
Tegenwoordig is het bijna niet meer mogelijk hoe je geholpen wilt worden. Het hangt eigenlijk van het sfeer af. Hoe komen ze naar binnen? Voelen ze zich wel op hun gemak? Voelen ze niet gedwongen? Of bekeken, als je met z'n 4en naar buiten loopt te staren, komt er helemaal niemand meer naar binnen. Dus het hangt er vanaf. Ik heb zoveel geleerd van mijn vorige werkgevers en ik heb nergens spijt van waar ik heb gewerkt, alles is mooi meegenomen.
Ik mis het werk wel. Niet zozeer om centjes te verdienen, dat doen we allemaal graag, maar ook puur voor je ontwikkeling, sociale contacten, kennis opbouwen en jezelf uitdagen. Dat mis ik. Maar goed, op ten duur begin je wel te wennen aan je thuisfront, je kan zelf bepalen wat je en hoe je dag wilt uit besteden, al heb je het even niet breed, maar je wordt wel wat creatiever met inkoopjes doen en bedragen te minderen in dingen, en alleen echt kopen wat je nodig hebt en dat is vrijwel al moeilijk voor mij, maar ik doe me best!
Ik ben nu ook veel meer bewuster geworden in het leven die ik NU heb en ik waardeer meer dingen die ik al heb, maar toen die tijd nog niet echt heb genoten en dat doe ik dus nu wel. Voor je het weet, moet ik al weer aan de slag! En dan ga ik het weer missen, dus ik geniet echt wel van mijn vrije tijd! Mijn vrije momenten. Als het mooi weer is, is het nog leuker, al zit ik binnen, ik kan al genieten van de zon in mijn huiskamer.
Om als slot mee te geven, voor mij hoeft het niet perse storemanager te zijn, als het mag, dan is het mooi meegenomen, het is maar werk, natuurlijk moet het wel iets zijn wat je leuk vindt om te doen, maar het hoeft voor mij niet perse dat. Ik kan ook genieten en waarderen van andere dingen en wie weet haal ik er juist meer uit. En dat geldt ook voor jou. Dus we spreken af, dat we niet meer aan ons zelf gaan twijfelen. WE zijn zoals we zijn, jij bent jij, ik ben ik. Klaar.
Ambitie heb ik nog steeds, maar ik ga niets forceren, Ik ben al over de 30 dus mijn inzicht en kijk naar mijn leven is afgelopen dit jaar veranderd. Dus eigenlijk heb ik niets te klagen. En ik ben zo blij met dit blog!
Het komt goed! Wat er ook gebeurt!
Liefs! Ik doe me best!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
wees niet bang om een reactie of een bericht achter te laten, ik zal je niet bijten en wie weet kunnen we van elkaar iets leren. Fijne leesvoer!